Ik had hem al eerder opgemerkt. Toen liep hij verder naar een seat ergens achteraan het vliegtuig. Op het moment dat vrijwel iedereen had plaatsgenomen dook hij ineens weer op en wees naar de vrije stoel aan het raam naast me. Het werd een heel gedoe om reeds gezeten en geïnstalleerd ons opnieuw naar het gangpad te manoeuvreren. Dat Low Cost-vliegen een aanslag betekent op menselijke gewrichten van middelbare leeftijd werd nog maar eens duidelijk.
Eens plaatsgenomen slaakte hij een diepe zucht, waarschijnlijk van opluchting, keek door het raam en wierp een zijdelingse blik naar mij. Siriwan porde met haar elleboog in mijn zij en fluisterde: “Het is een monnik, heb je het gezien?”. Waarop ik naar rechts keek en haar vaststelling kon beamen. Open sandalen met daarboven op enkelhoogte een bordeaux-bruin gewaad. Toen hij zich uit zijn fel gele regenjack wurmde, alsof hij het aanvoelde, kreeg ik het totaalbeeld. Een Daila Lama-achtige vrolijk grijnzende monnik van een jaar of 40 met bril en ultrakort (een millimetertje of 3,4) haar. Hij popelde om een gesprek, dat zag je zo en dus stelde ik hem als opener de overbodige vraag of hij een boeddhistische monnik was. Zijn Engels was behoorlijk maar vereiste van mij als toehoorder uiterste concentratie. Je moedertaal vormt je keelholte en stembanden en Aziatische talen doen dat op iets andere wijze dan Europese talen (hebt u al ooit een Indiër Engels horen praten?). Bleek dat hij in Nepal geboren was en in Tibet opgegroeid. Nu was zijn thuisbasis, de tempel van waaruit hij de wereld introk om filosofie en meditatie te onderrichten, in Singapore. Ik genoot van dit gesprek. Deze man straalde pure levensenergie uit en een aanstekelijke soort vreugde en positiviteit. Hij bleef wel netjes in zijn rol als mentor/leraar. Toen hij mijn naam vroeg wilde ik de zijne ook graag weten. “You can call me master”, was zijn antwoord.
Nu moet je weten dat ik dit stadium van onderdanigheid al heel lang ontgroeid ben. Toch wilde ik deze leuke conversatie best voortzetten. Je zit niet elke dag zij-aan-zij met een Tibetaanse monnik. Het gesprek kabbelde verder en hij vertelde van zijn verblijf in het Belgische Brugge. Zijn cursussen kenden succes maar er moest hem toch iets van het hart. Veel cursisten hadden hem toevertrouwd dat ze ongelukkig waren. Opmerkelijk vond hij. In een land van overvloed verwacht je dat niet. Jullie hebben alles wat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn, welvaart, goede gezondheidszorg en een quasi perfect sociale zekerheidssysteem. Miljarden mensen dromen hier van, jullie hebben het en toch…
Even wilde ik stout zijn en hem voorzichtig duidelijk maken dat ik veronderstelde dat hij als “master” ongetwijfeld de oorzaken wel zou kennen. Of tenminste na enkele meditatiesessies inzichten zou verwerven. Maar ach waarom toch, het zou de hele sfeer bederven. Wij waren onderweg naar Milaan met enkele dagen Dolomieten. Hij, van zijn kant, ging in Milaan meditatietechnieken onderwijzen.
De zon scheen en enkele alpenbergtoppen priemden door het wolkendek onder ons. Genietend van dit spektakel nam hij enkele selfies met zijn smartphone. De bergen deden hem aan zijn geboorteland denken.
Ikzelf, als zelfverklaarde hangmatfilosoof, heb het vermoeden dat geluk veel te maken heeft met persoonlijke ingesteldheid en daarbovenop je vaardigheden om negativiteit te negeren en uit je leven te bannen. Om de een of andere manier slagen we hier niet meer in, of zijn wij Westerlingen het onderweg naar ons huidig welvaartspeil verleerd.
Of zouden we van nature chagrijniger zijn dan de rest van de wereld?
verhalen van een Aziëfanaat 
Ja inderdaad Roger, wij zijn een stelletje chagrijnen. Helaas is bij ons de overgang naar het hiernamaals zo onsmakelijuk gemaakt, dat we daar over een levenlang chagerijnig zijn. Geen wonder, als je niet zeker weet of je het hiernamaals haalt of niet. Wie wil er nu in Gods naam gaan zitten op een wolkje met een harpje! gatverdamme, en als je even niet oppast zit je in de hel, en ja, die heeft het ook in zich.,wil je niet wezen!.
Als wij vrede zouden hebben met het hiernamaals, dwz het hiernamaals op een enigzins logissche wijze zzouden benaderen, zouden we ook veel vrolijker kunnen zijn.
Gr. Leo
LikeLike