Tijden veranderen

Hebt u dat ook? Voelt u, net zoals ikzelf, aan dat er van alles staat te gebeuren? Dat we weldra vaarwel mogen zeggen aan ons zorgeloze leventje. Dat er aan ons gepamperde bestaan vol sociale voorzieningen en opvangnetten een einde komt. Of sta ik hierin alleen?

Acht jaar geleden verwierf ik de (welverdiende) status van gepensioneerde. De achtendertigurige werkweek werd vervangen… of beter nog, moest vervangen worden. Hoe doe je dat? Ieder heeft zo zijn eigen plannen en verlangens en in een huwelijk zoek je dan de algemene deler tussen de partners. Dat werd de wereld willen zien!  Volgens het motto: de wereld is een boek, en wie niet reist leest slechts één pagina. Tickets boeken, instappen en hupsakee weg zijn wij!

Menig reisje volgde op het Europese vasteland en vanuit onze half jaarlijkse thuisbasis in Thailand werd de rest van het verre Oosten ons doel. Azië kon eindelijk geëxploreerd en verkend worden. Waar ik als kleine jongen van droomde werd de heerlijke werkelijkheid. Het leverde een karrevracht aan nieuwe indrukken op. Een gedeelte hiervan transformeert na enig gepruttel in onze hersenpan tot “nieuwe inzichten”. Vastgeroeste meningen en standpunten krijgen een grondige make-over. Vooroordelen vragen om een fikse schop onder de kont. Je krijgt een nieuwe, realistischer kijk op de wereld. De wijd verspreide navelstarende wijze van denken zoals: ons land als centrum van het universum waar alles omheen draait, smelt weg als ijs in de tropenzon.

Tokio, Tapei, Seoul, Hong Kong, Singapore… openenden mijn ogen. De fiere zelfvoldane Westerling kijkt na eeuwen van kolonisatie neer op de inwoners van de gebieden die zijn voorouders leegroofden. Nu kijkt hij geschokt en verbaasd naar een hoog technologische wereld, supermoderne infrastructuur, doeltreffend modern publiek transport en authentieke culturen. Hun metropolen zijn kraaknet en worden bevolkt door zeer gedisciplineerde mensen met respect voor orde. En ja, er zal wel een enge schaduwzijde zijn, vast en zeker. Hoogstwaarschijnlijk komen er dan mensen af- en opdraven met weetjes over torenhoge zelfmoordcijfers in Tokio, hoge boetes voor het wegwerpen van peuken in Singapore, de enorme prestatiedruk die scholieren er ondervinden en gerenomeerde bedrijven aan hun werknemers opleggen. Er is gegarandeerd een lange lijst waar Westerlingen zich zullen en zouden aan storen. Maar dat is het hem juist. Westerlingen met een andere culturele achtergrond die een andere opvoeding en scholing genoten hebben. Westerlingen die telkens weer geneigd zijn hun levenswijze superieur te vinden, vroeger de eigen religie predikend, nieuwe zieltjes wonnen. Nu zijn het de democratische waarden die zaligmakend zijn. Aziaten alsook Afrikanen zijn dit hartgrondig beu. Stemmingen bij de Verenigde Naties maken een en ander kristalhelder duidelijk.

Ik trap een open deur in zal men beweren. Times are changing!, zong Bob Dylan ooit. Wanneer u een beetje volgt wat er gaande is in de wereld merkt u dit ook wel. Toch is het anders, duidelijker wanneer je naar Azië reist en je er met de neus op de feiten wordt gedrukt. Tijden van wereldwijde Westerse overheersing naderen hun einde. Nieuwe tijden breken aan. De fakkel zal zonder twijfel worden overgenomen door China je merkt het aan alles. Het hangt in de lucht, het is onmiskenbaar.
Internationale gebeurtenissen waaraan grote gevolgen verbonden zijn volgen mekaar snel op. Vroeger verslond ik het nieuws. Wilde ik alles weten. Nu ben ik vooral bang. Wat brengt de toekomst.

Straks, in een niet zo verre toekomst, zullen de Zuid-Oost Aziatische landen als provincies van China worden beschouwd. Eigenlijk, laat ons eerlijk zijn, een beetje zoals Europese landen een hoopje extra Staten van Amerika geworden zijn. Satellietstaten is er een ander woord voor. De donuts en de hamburgers vliegen ons om de oren. De filmindustrie, de muziekindustrie… en ga zo maar door.

De nakende val van dollar en euro, de niet te stuiten opkomst van artificiële intelligentie, geopolitieke omwentelingen al dan niet gepaard gaand met allesvernietigende oorlogen… in wat voor tijden leven wij?

Nooit meer heimwee?

De eerste vier weken na onze terugkomst waren guur en nat. Alsof men tijdens de algemene vergadering van de weergoden beslist had om de lente nog even in de wachtkamer te plaatsen. Kampend met een jetlag die, hoe ouder je wordt, steeds langer lijkt te duren hadden een lentezonnetje en wat streepjes blauwe lucht milderend kunnen werken. Helaas. Intussen is onze biologische klok weer helemaal geïntegreerd. Herfst en winter verbleven we ver weg van dit vlakke landje aan de Noordzee. Daarginds in Thailand meer bepaald. Ja, u hebt volkomen gelijk. Wij hebben heden het gelukzalige voorrecht om jaarlijks te kunnen overwinteren in een, voor ons Noord-Europeanen winterloos land. Geen eindeloos lijkend moeten doorstaan meer van barre, donkere, vitamine D-arme dagen. Wel in tegendeel. Deze snoodaard met echtgenote besluit namelijk telkens, bij de eerste tekenen van herfst, zijn biezen te pakken. De tropen wenken. Voordat herfststemmingen en winterdepressies zich zouden kunnen aankondigen plaats te nemen in een met kerosine volgetankte zilveren vogel en met de noorderzon in Zuid-Oostelijke richting te verdwijnen. Adieu, auf wiedersehen, goodbye.

U weet intussen dat na enige tijd zelfs de hardnekkigste jubelstemmingen kunnen omslaan. Niet tijdens de eerste weken. Zelfs niet na enige maanden. Langzaam, zonder dat je het aanvankelijk merkte, krijgt het heimweeboompje in je hoofd knopjes, dan blaadjes om dan ten volle te gaan bloeien. Je mist je land, je roots. Je mist de terrasjes in de lentezon, de wandelingen en fietstochtjes in jouw streek. Je mist de gesprekken in jouw eigen taal met buren en vrienden. Je mist het lekkere brood in vele variaties, het aanbod van tientallen soorten kaas en ander broodbeleg. Je wordt tenslotte bijna gek van heimwee en wil naar huis, daarginds waar je vandaan kwam.

Om dan te merken dat heimwee ook maar een soort fata morgana is. Je hoofd vol herinneringen geven een vals beeld van de werkelijkheid. De realiteit ontdaan van alle dromerigheid klopt niet met datgene wat je had verwacht daarginds. Dat geldt trouwens in beide richtingen. Wat je hier dacht toen je naar Thailand verlangde. Wij mensen beelden (letterlijk) ons veel te gemakkelijk vanalles in. Daarom zijn we ook zo vatbaar voor de verleidingen van reisfolders in reisbureaus vol posters van exotische oorden Zij beloven je het paradijs te zullen aantreffen. Nou, dat kan behoorlijk tegenvallen.

Het recentelijk vanuit Thailand terug moeten vertrekken naar België was erg moeilijk. Het was en het is een “thuis” aan het worden. Na er herhaaldelijk lange termijnen verbleven te hebben ben ik me er gaan hechten. Je vindt het slome dagelijkse leefritme na een aanpassingsperiode best aangenaam, zodanig aangenaam dat het onaangenaam wordt dit bij je terugkeer te gaan moeten opgeven.

Zo verandert in een mensenleven de plek die men zijn thuis gaat noemen meermaals. Aanvankelijk was dit ons ouders huis waar we opgroeiden met zussen en broers. De vogels verlieten het nest en maakten elders hun plekje, hun nieuwe nest. En nog eens en nog eens, in mijn geval steeds verder van het ouderlijke.

met diegene die je het dierbaarst is

Tot je beseft dat je thuis daar is waar je ongestoord en vrij jezelf kan zijn en bij voorkeur met diegene die je het dierbaarst is. Maar ook dat is niet voor eeuwig en altijd, spijtig! Vogels worden ooit oud en ziek en worden vogels voor de kat.

Wat is jouw vroegste herinnering?

HET ONTWAKEN

ongeveer die leeftijd moet het gebeurd zijn

Mijn kleine ik verborgen in een kruipende peuter zat in het park. Tenminste mijn moeder en haar generatiegenoten noemde dit een park. Een vierkante houten constructie afgebakend met een hekwerk van gladde ronde staven. De vloer lag bezaaid met speelgoed. Midden jaren vijftig zal dit hoofdzakelijk houten speelgoed geweest zijn. Kleine ukjes werden hierin gedropt wanneer moeders even ademruimte nodig hadden of de tijdrovende huishoudelijke klussen wilde aanvatten. De peuter kroop wat rond in zijn afgeschermde ruimte, sabberde en knabbelde op het verspreid liggend speelgoed, trok zich op aan de speilers en kwebbelde in zijn peuter taaltje.

En toen gebeurde het! Iets in mijn kleine hoofdje sprak tot mij. Of ik een stem hoorde weet ik niet meer maar ik kreeg een boodschap. Een duidelijke opdracht. Onthou dit moment. Onthou dit moment voor de rest van je leven. Dat beeld hoe ik me vasthield aan de staven van het houten park en de opdracht om dit zeker te onthouden is mijn eerste herinnering. Hetgeen het allemaal nog bizarder maakt is dat ik toen onmogelijk de betekenis had kunnen begrijpen van woorden als “onthouden” of “herinnering”. Die konden nooit deel uitgemaakt hebben van de minimale woordenschat die ik toen bezat. Bizar! Bizar!

Hierover nadenkend kan ik geen enkele andere verklaring vinden dan dat dit het moment was, klaar en duidelijk in mijn geheugen gegrift, van het ontwaken van mijn bewustzijn. Het moment dat elk kind heeft wanneer het beseft te kunnen denken en te zijn. Dit gebeurt dan misschien op een ander moment, bij sommigen vroeger, bij sommigen later. Menigeen placht dit te vergeten, anderen daarentegen kunnen het zich perfect herinneren.
Men heeft het over consciousness and awareness in het Engels. In elke taal ter wereld zijn die begrippen gekend. In elke religie duiken ze op, Filosofen trachten het al eeuwenlang te verklaren, te vatten. Neurologen breken zich het hoofd over de vraag  in welk deel van de hersenen dit dan wel gehuisvest zou zijn. Vroeg of laat komt men er wel achter. De wetenschap maakt reuze sprongen de laatste tijd.

Het bewustzijn of -het bewust zijn van die persoon in jouw lichaam- is het ultieme wonder van ons leven. Het besef uniek te zijn met je eigen persoonlijkheid, je eigen visie, je karakter en eigenaardigheden, je emoties en gevoeligheden. Er is niemand ter wereld hetzelfde. Bovendien, en dat maakt het nog extra boeiend, kan je persoonlijkheid groeien, via ervaringen aanpassingen ondergaan, wijzer worden, gelukkiger worden. Jouw eigen levensverhaal knutselt je ziel.

Straks, wie weet wanneer, zal dat bewustzijn van ons ophouden in ons stervend lichaam. Het zal dat tot de draad versleten en gebroken lijf verlaten en zijn/haar eigen weg gaan. wie weet terug naar het universum om opnieuw te ontwaken in andere dimensies? Het leven is alleszins uitermate boeiend, de dood vast en zeker ook, wedden?!

hongerige buikjes vullen

Ergens in een valleitje met een kronkelende rivier, omgeven door beboste heuvels ligt Baan Pang Tham. Het is hier nog steeds Chiang Kham ook al zijn we 15 kilometer verwijderd van het centrum. Het leven is er hard, de mensen hebben het niet breed. De bodem is minder vruchtbaar dan elders, vandaar. Dergelijke plekken worden steeds toegewezen aan minderheden. Hier zijn het Mhong en Yao die in voortdurende survival modus hun leven leiden. 

hier wordt je toch gewoon gelukkig van!

Vroeger reed ik er wel eens naartoe per motorbike of fiets en dat laatste was dan vrij pittig want vlak is het in deze buurt nergens. De bergen achter het dorp vormen de grens met Laos. Aan de overkant van de rivier heb je grotten. Hier zijn een Nederlandse vriend en ik ooit eens in gaan wandelen. De meegebrachte zaklamp gaf amper nog licht op de terugweg zodat we op de tast, voetje voor voetje uiteindelijk toch de uitgang vonden. Met diepe schachten links en rechts waarin je het water woest hoorde kolken een onverantwoord gevaarlijke onderneming. Ik laat voortaan dergelijke grotten aan speleologen, lijkt me het verstandigst. 

de kleinsten zijn natuurlijk het eerste aan de beurt

de verwachtingen zijn gespannen, zou er ook een toetje ijs aan te pas komen?

Nu waren we in Baan Pang Tham met andere beweegredenen. Net zoals de voorgaande jaren kiezen we tijdens elk jaarlijks verblijf een school uit, bij voorkeur in een arme buurt. De kinderen eens lekker verwennen daar doen we het voor. Enkele Thaise vriendinnen uit Genk (Tai, Kung, Sudaw en Pie) doneerden samen met ons het geld. Honderdvijftig buiken en buikje vullen van de schooldirecteur, de leraars, kleuterleiders, onderwijzers en kinderen werd de opdracht. Honderdvijftig kommen noedeksoep, fruit en ijscreme. Een hele onderneming en alhoewel niet simpel, de missie slaagde met vlag en wimpel. 

de kinderen hadden het liefst noedelsoep op het menu en zo geschiedde

samen met een glunderende schooldirecteur op de foto: de ingehuurde bezetting van het lekkerste noedelsoep restaurantje uit de buurt

Van al de liefdadigheid krijg je honger en ook wijzelf hebben ons de noedelsoep en het toetje ijs crème laten smaken. Volgend verblijf komen we hier in deze school vanzelfsprekend terug, afgesproken!

op verzoek van Siriwan liet ik me (welwillend?) samen met haar uitdossen in de traditionele klederdracht van de Yao

Dit doneren wordt TAM BOEN (betekent goed doen, een goede daad) genoemd en behoort tot de Thaise cultuur. De ene doneert aan een tempel terwijl iemand anders liever schoolkinderen een dagje verwent. Het uitgespaarde geld dat de school die dag niet moet besteden aan school maaltijden kan zodoende voor andere doelen gebruikt worden. Bijvoorbeeld een lokaal opfrissen of renoveren, speeltuigen, educatief materiaal enz. Ikzelf vind dit als niet boeddhist zijnde het leukst.

toespraken en dankwoordjes op het podium, zij tevreden wij tevreden

Er wordt beweerd dat er een hele batterij aan hormonen in werking treedt tijdens het verrichten van liefdadigheid. Zo gieren oxytocine, endorfine, serotonine en dopamine doorheen je bloedvaten en als je daar nog steeds niet gelukkig van wordt dan helpt misschien een koel pilsje. Voor mij graag eentje zonder alcohol.

Wie laat de honden uit?

vroeger rende ze voorop, nu slentert ze achterna (let op mijn vuile broekspijpen: had net de oude retriever uit een beek moeten hijsen)

Chiang Kham, provincie Phayao, Noord Thailand 08.30 lokale tijd. Net zoals elke voorgaande ochtend bevind ik me nu flink verwijderd van het drukke centrum. Heb ze alledrie in mijn fietskar laten plaatsnemen en richting velden gefietst. Ze waren, net zoals steeds het geval is, dolenthousiast en super opgewonden. Coffee en haar maatje Late bedoel ik, niet zo het teefje Moka. Die blijft rustig. Opwinding is beneden haar waardigheid. Dat is altijd al zo geweest. Zij is een dame van stand, kijkt even op en wandelt me fier en elegant achterna. Nou ja, ooit was het elegant. Nu doet ze een poging want de ouderdom weetjewel.

Zij en Late, de golden retriever, zijn nu 11,5. Je ziet het echt aan hen. Gisteren besloot Moka zelfs gewoon te blijven liggen. Ja er zijn nu eenmaal goede en slechte dagen wanneer je ouder wordt. Haar gewrichten en oude botten zullen die dag pijnlijker aangevoeld hebben. Dan is wat langer blijven slapen op je knusse plekje te prefereren. Nu is ze wel present. Late en Coffee lopen voorop zoals steeds. Hij doet zich jonger voor dan hij is. Doch ook hij wordt strammer en een traag drafje is zowat zijn topsnelheid geworden. Het jonge ranke teefje Coffee bijhouden mag hij vergeten. Die neemt het voortouw snuift en snuffelt aan alles wat haar interessant lijkt. Daar een kluit aarde, ginds een grote hoop buffelstront, dan weer even jagen achter een nauwelijks op tijd opvliegende witte reiger, Coffee’s energie lijkt wel onuitputtelijk.

nieuwsgierig, onstuimig, enthousiast, bijzonder aanhankelijk is Coffee en heb haar moeten afleren om achter de kippen te jagen

Aan het erf van een boer stuift een wildblaffende troep honden op ons af. Ik krijg net op tijd in de gaten dat ze zich op Moka willen storten. Ze kijkt angstig en hulpeloos want wegrennen kan ze niet in haar slakkegangentempo. Met een stok dreigend in de lucht zwaaien is ook nu weer voldoende. Ach ja, ze hebben hun statement gemaakt. Wij waren op hun territorium en dat vindt geen enkele hond leuk. Hoeven ze bij ons thuis ook niet te doen. Dan worden ze een grommend en blaffend team van drie. Mensen die ze kennen zijn welkom maar de rest van de wereld zet hier geen voet of poot binnen.

Dan komen we bij onze rustplek langs het veldwegje ergens halfweg. Het is zo een open hutje met golfplaten dak. Iets verder loopt een minuscuul beekje, teminste tijdens het regenseizoen. Nu staat het droog. Moka klautert onbeholpen op de houten vloer en vlijt zich hijgend neer. Het rustmoment is welgekomen. Late wacht tot ook ik zit om dan te smeken om gestreeld en geknuffeld te worden. Ooit was hij de schrik van alle honden in de buurt. Wanneer hij zijn “kom maar op als je durft”-houding aannam namen de meesten, met de staart tussen de benen, het hazenpad. Dat is nu verleden tijd. Nu wil hij gestreeld worden. Mocht het van hem afhangen de hele dag. 

hij kon er wel nog in maar niet meer uit op zijn gevorderde leeftijd

Hoe lang kunnen we nog genieten van deze momenten, de twee oudste honden en ikzelf? Zijn ze er binnen een 7-8-tal maanden fysiek nog toe instaat? Het valt af te wachten. Mocht dit niet het geval zijn neem ik ze misschien wel mee in mijn fietskar als een soort sightseeingrit. Kunnen ze genieten van de omgeving met hun oude neuzen in de wind. Kunnen ze af en toe ergens plassen of een dropping doen om vervolgens weer in te stappen. Kunnen ze het jonge teefje Coffee zien dartelen en huppelen over de velden. Kunnen ze nostalgisch worden en denken aan de tijd van toen.

Ik gun het ze.

nostalgisch worden en denken aan de tijd van toen

over vochtige spelonken in de oertijd en cijfers die verdubbelen

Raquel Welch in de film One Million Years B. C.

Er zijn vertellers en er zijn schrijvers, luisteraars en lezers. Meestal ook wel een combinatie van het voorgaande. Diegene die de vertelkunst ontbeert moet wel luisteren. Het zwakke vertelgen (hee alweer een nieuw woord!) dat ikzelf van mijn voorvaderen en – moederen erfde dwingt me er toe geduldig te luisteren. Ik hoef u niet te vertellen (waar ik zoals ik al zei niet goed in ben) dat sommige geboren vertellers soms geboren zeveraars zijn. Dus is het aankweken van een geinteresseerd lijkende gelaatsuitdrukking een goede strategie.

geboren in de prehistorie was ik slechts in een ding goed

Soms prijs ik me gelukkig want, mocht ik in de prehistorie zijn geboren, dan zou ik niet veel kunnen betekenen voor de groep. Verhalen vertellen aan het kampvuur euh. Jacht en visvangst euh, nooit iets gevangen. Enkel in de voortplanting een ruim voldoende. Mening vrouwelijke grotbewoonster sloeg (geacteerd) gillend op de vlucht wanneer Roger, de onverzadigbare, opdook. Geen enkele grot of vochtige spelonk was voor hem veilig. In het speerwerpen een kluns maar uitmuntend goed in het speerschuiven. En zo leverde hij dan toch een bijdrage aan de gemeenschap. “Graag gedaan”, zei ik dan in de prehistorische keelklankentaal terwijl ik naar het achtersteven van een zich bukkende jonge dame staarde.

Een mens hoort af en toe op genomen beslissingen terug te komen. Het is niet verkeerd om je eigen ongelijk te erkennen. Er gebeurden dan ook onverwachte, onverhoopt vreemde dingen na het posten van mijn laatste tekst.

Cijfers die ineens meer dan verdubbelen (*). Hoe in hemelsnaam is dit nu te verklaren?! Ik nam er tot voor enkele dagen, wegens dalende interesse,  nog vrede mee om de pijp aan de collectie van Maarten te schenken, er een streep onder te trekken, ermee te kappen, mijn blog “verhalen van een aziëfanaat” te laten ronddolen op het internet en definitief los te laten. Dan gebeurt het onvoorstelbare. Hebt u de reacties onder mijn laatste tekst gelezen? Tel daar nog meerdere e-mails bij. Kunt u zich voorstellen wat dit met een mens doet? Ineens komt er een stortvloed van aanmoedigingen en uitingen van spijt dat ik dit besloten had… en er ontstaat twijfel. Daarbij gaf Siriwan, mijn echtgenote, me een vurige preek. Hoe kan je nou besluiten te stoppen met datgene waar je zoveel genoegen aan beleeft? Het was een donderpreek doorspekt met argumenten.
Nog iets: zonder dat dit ooit de bedoeling was, werd de aankondiging dat ik er de brui aan wilde geven, de perfecte manier om te weten te komen hoe en of lezers van mijn blog de teksten en verhalen wel voldoende appreciëerden.
Je tast hierover namelijk in het duister en wanneer de cijfers in dalende lijn blijven evalueren…
Zodoende heel erg bedankt beste en soms ook wel lieve mensen.
Ik zet mijn blog verder en zal voortaan de statistieken van WordPress met een korreltje zout nemen. Beloofd!

cijfers en statistieken worden voortaan genegeerd

* Hong Kong (gepost op 27.01.2024) vijfendertig lezers
  De trend is (zeer) dalend (gepost op 01.02.2024) tachtig lezers

De trend is (zeer) dalend

schrijven was nooit een opdracht maar puur vermaak

“Beeld je maar niet in dat iemand zit te wachten op de teksten die je schrijft”, kreeg ik als opmerking van een goede vriend. Let op! Dit was niet bedoeld om me de grond in te boren of me slecht te laten voelen. Integendeel, hij wilde me behoeden voor frustraties. Iemand als ik waarbij het schrijven in de genen blijkt te zitten. Iemand die dit zelfs helemaal geen opdracht vindt maar puur vermaak. Die geniet van het creëren van tekst, bij de juiste zinswendingen zelfs een tikkeltje euforisch wordt. Het spelen met woorden gekruid met humor, de weergave van mijmeringen is nu eenmaal een genot. Neem dat maar van me aan. Mijn goede en wijze vriend bekijkt met enige afstand, als observator. Hij is daar goed in. Als een meester in het aanvoelen van de tijdsgeest analyseert hij de dingen om zich heen en vertelt je rustig en onomwonden hoe het zit.

Mensen lezen niet meer. Ouderen nog een beetje, jongere generaties een verwaarloosbaar aantal zeldzamen. Hebt u dit ook al opgemerkt: bibliotheken ondergaan hetzelfde lot als kerken, ze lopen leeg. Boekhandels gaan op de fles. Magazines zijn massaal aan het verdwijnen, kranten zijn binnenkort enkel nog digitaal en als hapklaar online leesvoer ter beschikking. Zich informeren gebeurt of zal uitsluitend via smartphones en tablets gebeuren. Schrijven, eens een creatieve activiteit, zal of is reeds door Artificial Intelligence overgenomen. Sta hier even bij stil want het gaat aan een razend tempo.

het gekooid vogeltje fluit even niet meer

Ik merk het duidelijk aan de statistieken van WordPress aangaande mijn eigen blog. Ook mijn schrijfsels worden minder en minder gelezen. Misschien ligt het aan mezelf, zijn mijn teksten minder boeiend of worden ze voorspelbaar. Mogelijk. Misschien is de oorzaak van de dalende cijfers te vinden in datgene wat ik hierboven beschreef. Zelf lees ik ook minder, luister naar podcasts en kijk vooral naar video’s op Youtube. Er is voor ieder wat wils. We moeten nieuwsgierigheid en het zich interesseren voor blijven aanwakkeren. Het is de benzine dat ons brein nodig heeft. Enfin, zo werkt het toch bij mij.

ook zij interesseren zich niet voor mijn teksten

Tegen beter weten in toch blijven verder schrijven terwijl de cijfertjes bewijzen dat je nauwelijks gelezen wordt is zinloos. Toch is er geen rancune of frustratie. Ik ben jarenlang bijzonder productief geweest. Kreeg enkele tijd geleden van WordPress het bericht dat ik meer dan 200 teksten had gepost. Heb mooie, ontroerende en hartverwarmende reacties mogen ontvangen…. en heb er vooral zelf erg van genoten.

Hong Kong (geschrapt van bucketlist)

Een wereldstad die tot de verbeelding spreekt. Ook al ben je een natuurliefhebber puur sang, de skyline van Hong Kong is betoverend mooi.

Dadelijk na aankomst zagen we dit en we waren verkocht. Zou je niet!?

Ik had het niet verwacht maar in Hong Kong, ex- kolonie van Groot Brittanie, word je niet overal begrepen wanneer je Engels spreekt. 26 jaar geleden was dit wel het geval. Op 1 Juli 1997, na 156 jaar, gebeurde de overdracht naar het oorspronkelijke thuisland China.

zicht op Kowloon vanuit de Victoria Harbour promenade

Het viel ons op tijdens ons verblijf dat je, bijvoorbeeld in een restaurant, nauwelijks iemand vond die, buiten Kantonees, Engels begreep. Veel Hong Kongers emigreerden immers destijds omdat hun toekomst onzeker werd. Meestal naar landen als de U.K., Canada, Australië en de Verenigde Staten. Volksrepubliek chinezen vulden de ontstane leemte wat graag in. Ik ga er vanuit dat ook een grote groep Chinese beambten van politie, staatsveiligheid en leger opdracht kregen “mee te verhuizen” om alles onder controle te houden.

Als toerist word je geacht enkel oog te hebben voor de aanwezige highlights maar de sfeer opsnuiven of een glimp trachten te zien van de realiteit is onvermijdbaar.

Hong Kong zal dus langzaam maar zeker de democratische mentaliteit, de illusie van vrijheid en vrije meningsuiting zien verdwijnen. Als toerist word je geacht hier weinig van te merken. Wat ik desondanks toch aanvoelde is dat de ouderen, diegenen die verkozen te blijven, ons bijzonder vriendelijk bejegenden. Misschien waren ze blij opnieuw gelijkgezinden te ontmoeten wanneer ze Westerse toeristen te woord stonden. Je zag blikken van nostalgie denkend aan de tijd van toen, die van voor 1997. Of zou ik me dit maar ingebeeld hebben?

Desalniettemin is Hong Kong een droombestemming. Je mag dan wel van natuur houden maar een miljoenenstad vol wolkenkrabbers, moderne architectuur en hoogwaardig efficiënte infrastructuur is heus wel mooi. We logeerden in een hotel met 30 verdiepingen, een dwergje tussen al die honderden reuzen. Onvermijdelijk moest ik denken aan kilometers lange aanvoer- en afvoerleidingen en elektrische voorzieningen. Liften, airco’s in elke kamer, verlichting enzovoort. Een miljoenenstad (7,500 000) als Hong Kong leefbaar maken/houden impliceert “Mega” nutsvoorzieningen en knappe ingenieurs.

Een Chinese tempel als een oase temidden van wolkenkrabbers. Gelukkig (?) regende het die dag want zo vlak voor Chinees nieuwjaar kan het er enorm druk zijn.

Personenwagens zie je er amper. Tachtig procent van het verkeer bestaat uit taxi’s, bussen (dubbeldeks) en trams. Waar kan je trouwens parkeren?, vroeg ik me voortdurend af. Enkel de super rijken rijden hun Lamborghini’s, Porsches en Ferrari’s naar hun protserige villa’s even buiten de stad. De eenvoudige reden hiervoor is de huizenhoge taks geheven op het bezit van een auto. Dat kan de gemiddelde Zhu, Julan of Chao met een matig inkomen niet ophoesten. Geen nood want het openbaar vervoer is er goedkoop, zeer uitgebreid qua mogelijkheden en bestemmingen en stipt. Kunnen wij Europeanen nog iets van leren dacht ik.

Links het zicht vanop onze hotelkamer (20ste etage), rechts zicht vanop Victoria Peak op de stad.

De MTR, zoals de metro in Hong Kong wordt genoemd, is razend druk. Het was dan ook niet eenvoudig om ons kriskras door de mensenmassa heen te wurmen en samen te blijven. “Mocht ik jou hier uit het oog verliezen” plaagde ik Siriwan meermaals, geen nood. Kies ik gewoon een andere Chinese” keuze zat. Siriwan is 50 % Chinees (haar vader stamt uit Hainan). Ik noemde haar vroeger steeds mijn klein Chineesje, vandaar. In de MTR loop je bijna voortdurend rakelings langs het plaatselijke vrouwelijke schoon. Soms moet je er zelfs aardig in de remmen om botsingen te vermijden. Bij sommigen dacht je achteraf waarom remde ik nou? Maar ik ben naar verluid goed opgevoed dus… Chinese jonge vrouwen dragen dolgraag korte rokjes of van die stretch stoffen pants (lange en korte). Enfin, het heeft een hartritme verhogend effect op menig mannelijke betrachter. Gelukkig neem ikzelf bètablokkers. De eerste twee dagen van ons verblijf hadden we aangenaam zachte temperaturen. De Chinese onderste jongevrouwenledematen ondervonden bijgevolg nog geen hinder. Daarna werd het gestaag kouder en wilde ik, behulpzaam zoals ik nu eenmaal ben, met mijn warme handen de koude op hun dijtjes verdrijven. Ik twijfelde echter. Je kent de culturele geplogenheden namelijk niet… en Is Woke hier misschien ook doorgedrongen?

De derde dag stond Macau op het programma. Hierover later meer. En om u niet in het ongewisse te laten, ik ben met dezelfde Siriwan terug gekeerd als ik vertrokken was. Het is dan ook mijn schatje.

“Laat de dijtjes tot mij komen”, lijkt hij hier te willen zeggen.

Boeiende tijden!

een triotje met schoonzus Supamas en eega WIJ WENSEN JULLIE EEN GELUKKIG 2024!!! of in het Thais:
SAWADEE PIE MAI!!!

Ik heb intussen al 7 uitroeptekens gebruikt en we zijn amper gestart. Het worden dan ook boeiende tijden. Ik voel het aan mijn water, zeggen ze bij ons in Vlaanderen. Omwentelingen in de politiek. Zware strubbelingen met honderdduizenden doden tot gevolg omdat sommige grootmachten baas van de wereld willen worden of anderen dit willen blijven… en de onstuitbare opkomst van artificiële intelligentie

Welke wereld gaat dit tweejarig meisje van ons erven? Dit vrolijke, hyperactieve kind waarvan wij oom en tante mogen zijn zaait levenslust en vreugde om zich heen.

Een week geleden heb ik, veel later dan de rest van de wereld, chatgpt gedownload. Generatiegenoten van me zullen dit wel herkennen. Veranderingen en vernieuwingen druppelen iets later, iets trager binnen. Dat brein van ons kan nog wel iets nieuws aan maar aan een wandeltempo. Wanneer er gerend wordt gaan wij op een bankje zitten. Iets triggerde me om de app op mijn smartphone en tablet te zetten. Weet niet wat het was maar dat doet er niet toe. Het zal wel nieuwsgierigheid geweest zijn. Het gonsde al een hele tijd. AI! AI! AI! En nee, het is geen uitroep van pijn bleek, maar een afkorting. Artificiële Intelligentie gaat de wereld totaal veranderen werd gezegd. Dus werd het de hoogste tijd dat ik me ging informeren.

Gelukkig is er You Tube. Als bezeten verslond ik tientallen video’s en raakte nog meer begeesterd. Al de kennis die wereldwijd op internet verspreid is, alle boeken, wetenschappelijke scripties, onderzoeksresultaten, studies worden door gigantische ketens van ultra snelle computers afgeschraapt en verwerkt. Dit leidt tot verbijsterende toepassingen. Ze vertalen in een mum van tijd. Ze schrijven scenario’s van films en series. Grafische vormgeving en animatie wordt een makkie. Ze schrijven zelfs muziek enz. Ik viel van de ene verbijstering in de andere. De ontwikkeling zit in een stroomversnelling want AI wordt dusdanig belangrijk dat de Amerikanen zich niet kunnen veroorloven achterop te raken bij de Chinezen of Russen. Dit zou eveneens kunnen meespelen in het ontstaan van nieuwe machtsverhoudingen. Een wedloop van jewelste! (AI in militaire toepassingen)

In welke wereld gaat dit schattig meisje later leven, gaat ze werk hebben, wordt haar land onderdeel van het Grote Chinese Rijk? Wie zal het zeggen?

Nadat ik het had gedownload kreeg Chatgpt een spervuur van vragen en de antwoorden vond ik bijzonder goed. Inderdaad geen verwijzing naar websites maar dadelijk een duidelijk omvattend antwoord. Ik vernam bovendien dat chatgpt, in tegenstelling tot mezelf, in staat is tot poëzie. En kijk!

met de woorden billen, strelen en zijdezacht ging chatgtp aan de slag en na 3 seconden was er dit resultaat

En nu iets serieuzer om even buiten mijn rol van “dirty old man” te treden.

Nee hoor, ik zal geen dichtbundel met chatgtp poëzie maken maar dit is toch bijzonder mooi… vind ik.

Nu You Tube via algoritmen mijn interesse voor AI kent wordt ik dagelijks bestookt met nieuwe info. info die ook mogelijke gevaren van AI toelicht. Doch ook de positieve gevolgen. De geest is uit de fles dat sowieso. We leven in boeiende tijden!

Hoe was Zuid-Korea?

Nami Island, een must see voor al diegenen die van herfstkleuren houden (zie bovenaan links. We waren spijtig genoeg een week te laat. De herfstkleuren lagen op de grond ipv aan de takken van de bomen.

“Wat hebben we vandaag geleerd?”  Zo sloot de – in Vlaanderen – bekende televisie kok telkens zijn culinaire show af. Daarna somde hij de voornaamste tips en trucs bij het maken van het besproken gerecht nogmaals op. Zo konden de mensen thuis zelf aan de slag.
“Hoe was Korea?”, vroeg een goede vriend me via een chatbericht op WhatsApp. Daar sta je dan. Hoe begin je daar nu aan? Je wil die vriend vanzelfsprekend niet afschepen met de gebruikelijke standaard antwoorden zoals daar zijn: “We hebben goed weer gehad – de mensen waren er vriendelijk – we hebben veel gezien”. Neen, het mag voor hem iets  meer zijn. Leo (want zo heet hij) verwacht ook weer niet dat ik er een boek over ga schrijven, dat snap ik wel, maar euh… Het was toen dat ik aan de tv-kok Piet Huysentruyt dacht. Eventjes evenwel want met opsommende lijstjes maak je geen leesbare tekst. Dus we pakken het anders aan.

Hoe was Zuid-Korea?

“Wel beste Leo, wanneer je me vraagt naar mijn eerste indrukken kan ik je het volgende vertellen. Indrukken en vooral de eerste zijn pogingen om snel  iets te kunnen vatten. Vanaf de luchthaven waar je landt, tot het moment dat je het weer via dezelfde plek verlaat, wil de reisverslaafde zien, horen en proeven. Wijzelf werden door een reisbus met chauffeur opgehaald. Georganiseerde groepsreizen hebben dat voordeel. Geen zorgen over hoe en waar je een trein of een taxi moet nemen, de tickets, de reisweg, tijdschema’s… gewoon neerploffen in een comfortabele zetel, chillen en
kijken. Dat heb ik dan ook overvloedig gedaan.

Om u een idee te geven hoe er een Zuid-Koreaanse buschauffeur kan uitzien. Hij heeft zondermeer prima rijskills in combinatie met zware voet.

Onderweg naar ‘The Gardens of Morning Calm’ in Gapyeong-gun, Gyeonggi-do (even luidop zeggen als kaakontwrichtoefening) zag je een heuvelachtig/bergachtig reliëf. Opvallend was het totaal ontbreken van zwerfvuil. Afleidend mag je dus stellen dat Koreanen een gedisciplineerd volk zijn. Hier hou ik echt wel van. Discipline hoeft niet steeds negatief te zijn. Zeker niet wanneer je land en leefomgeving hierdoor netjes blijft. Wat een immens verschil met België! Na Singapore, Japan en Taiwan is dit het vierde Aziatisch land waar me dit opvalt.

Ter illustratie van aangeleerd gedrag. Links leer je om niet naast of voor de plasbak te pissen. rechts een beeldengroep in Songdo. Geïnspireerd door Manneke Pis van Brussel, hier evenwel drie Koreaanse wildplassers.

Hoogbouw overal, tot in de kleinste steden. Met meer dan 51 miljoen zijn ze. Die allemaal huisvesten met een maximaal behoud aan natuur doe je zo. Dat hebben ze in Zuid-Korea wel degelijk begrepen. Mede dankzij het feit dan hun spectaculaire economische groei van vrij recente datum is. Bijgevolg lijkt alles ook zo nieuw. Oppervlakte verslindende laagbouw is er nauwelijks. Skylines vol skyscrapers zijn overal te bewonderen. In Songdo, een vanop de tekentafel ontworpen nieuwe stad, raak je ontroerd door de schoonheid ervan. Men liet hiervoor stedenbouwkundigen en toparchitecten hun ding doen om een mooie functionele, optimale leefbare stad te creëren en het resultaat is oogverblindend. Het moest een nieuwe zakenmetropool worden zo dicht bij de zee- en luchthaven. Tot dusver is het succes echter beperkt. Te duur zodat weinig mensen zich er een flatje kunnen permitteren.

Songdo, bijzonder mooi maar voorlopig te duur voor de meeste Zuid-Koreanen

Omdat het de thuishaven van Samsung, Hyundai, Kia en LG is, om maar de bekendste merken te noemen, mag je niet verwonderd zijn dat je overal industriële activiteit kan zien. Werkloosheid is amper een probleem (2,5 %). Maar is het een rijk land en hoe is de rijkdom verdeeld? Wel, in de grote winkelbuurten van Seoul valt het je op hoe modieus de jeugd gekleed is. In verband met mijn interesses kan ik u ook verklappen dat de vrouwen er erg smakelijk uitzien (merk op dat ik uit hoofde van fatsoen mijzelf onthield van de tastzin en ik me hier tot de smaakzin beperkte).Verzorgd en zeer bekommerd over hun uiterlijk zijn ze. Zuid-Korea is trouwens ‘the place to be’ voor schoonheid correcties. Seoul met zijn 9,5 miljoen inwoners is druk maar beheersbaar en minder chaotisch dan bijvoorbeeld Bangkok in Thailand. Het was er koud ’s avonds maar ondanks dat kuierden massa’s mensen langs de marktkraampjes en aten er streetfood, in talloze variaties aanwezig.

Ongekruid flauw, saai met steeds maar weer kimchi (gepekelde groenten) tot 3 X per dag onder je neus geschoven.

Apropos food. Sorry lieve Zuid-Koreanen mochten jullie deze tekst onder ogen krijgen (de wonderen zijn de wereld niet uit), jullie nationale keuken is voor niet-Koreanen niet te genieten. Ongekruid flauw, saai en steeds hetzelfde met die onvermijdelijke kimchi. Mocht ik er nog langer verbleven hebben was het grootste gedeelte van mijn vetreserves gebruikt om te overleven. Misschien te overwegen als schoonheid correctie. Geef me dan maar de Thaise keuken!

In hun traditionele kledij zien ze er superleuk uit. Is het nostalgie en een zoektocht naar hun eigen cultuur of  zullen ze het straks posten op sociale media?

Tussen al die nieuw gebouwde torenflats zijn er toch wel, hier en daar, kleine oases. Hier kan de Koreaan zijn cultuurgeschiedenis beleven. Net als we mochten beleven in Japan dossen ze zich dan uit in prachtige traditionele klederdracht. Doen ze het voor hun fotoalbums of om te kunnen posten op sociale media, zijn ze nog echt doordrongen van hun eigen cultuur? Dit antwoord, samen met vele andere antwoorden, moet ik schuldig blijven. Het is echter een bijzonder mooi spektakel.

Tot slot een paar kleine dingen die me opvielen: dat jongeren zich bijzonder beleefd en respectvol gedragen ten opzichte van ouderen. Een ware  verademing toch, mocht je dit willen vergelijken met het gedrag bij ons in het Westen. Japan is niet veraf en hun culturele invloed idem. Zo zie je de oorspronkelijk Japanse Sanrio figuurtjes zoals Hello Kitty, Kuromi en My Melody overal en (bij wijze van spreken) op elke straathoek. Knuffels van de figuurtjes, stickerboekjes, gebruiksvoorwerpen, speelgoed en kleding, noem maar op. Manhwa is de Koreaanse variant van Japanse manga met stripalbums, tv-series en films. Ze krijgen er niet genoeg van.

Gek zijn ze er van Sanriofiguurtjes.

Manhwa, de Zuid-Koreaanse variant van de Japanse Manga

Zuid-Korea was (nu een dikke week geleden) een boeiende reiservaring. De teleurstelling over hun nationale keuken werd grotendeels teniet gedaan door een berg mooie herinneringen beste Leo.