ARNOLD DE VUNZIGE VAMPIER

EEN LICHT EROTISCH FICTIEVERHAAL

Ooit per hoofdstuk verschenen maar nu het hele verhaal in één verleidelijk geheel. Het is een beetje een stout verhaal… foei!

hoofdstuk 1: de lokvogel

Arnold trok de deur van de ziekenhuiskamer opgelucht achter zich dicht. Zijn vrouw had deze nacht gezelschap. Haar zus wilde die taak op zich nemen. In een Thais ziekenhuis wordt je dag en nacht omringd door familie, dat hoort zo.
Zijn voetstappen echoden in de lange lege gang. Het rook er naar ontsmettingsmiddelen en medicijnen. Hij legde de weg naar de lift af zonder iemand te ontmoeten. Gisteren had hij bij zijn vrouw Watcharee gewaakt en nu wilde hij een stapje in de wereld wagen, de bloemetjes buiten zetten zoals dat heet. Dat moest nu gebeuren want overmorgen was vrouwlief opnieuw thuis. Of hij last had van zijn geweten? Een beetje wellicht maar ach, kansen moet je grijpen wanneer ze zich aandienen.

In de lift naar beneden overwoog hij of hij zich thuis nog zou gaan opfrissen maar dat plan liet hij al snel varen. Zonde voor de tijd die hij hiermee verloor. Nok wachtte op hem bij de 7-Eleven in het centrum. De zon was al geruime tijd onder, dus no fucking time to loose! De afstand naar de 7-Eleven legde hij al wandelend af. Arnold veegde met een niet heel erg propere zakdoek de transpiratie van zijn kalend hoofd. Met zijn korte, magere benen en imposante vijftigersbuik kon hij inderdaad een beetje lichaamsbeweging gebruiken. De zweetkringen onder zijn oksels deinden uit. Zijn collega’s op het werk in België noemden hem gekscherend “Schwarzie” naar de ex-gouverneur van Californië, een naamgenoot van hem. Er verscheen een grijns om Arnolds lippen, “Armetierig stelletje loosers, ze zijn natuurlijk verschrikkelijk jaloers op het leventje dat ik hier leid, azijnzeikers zijn het zonder ballen aan hun lijf! Er ontbreekt hen zelfs voldoende fantasie om datgene mee te maken wat ik hier alle dagen in werkelijkheid beleef. ”Hij dacht aan Nok die hij deze middag op de parking bij het ziekenhuis had ontmoet. Buitenaards mooi was ze geworden, hij had haar nauwelijks herkend. Toen, destijds was ze amper twaalf en boezemvriendin van Naew, het nichtje van zijn vrouw. Arnold herkende schoonheid in wording.. Nok was weliswaar nog graatmager maar had grote donkere kijkers, volle lippen die zich altijd tot een lieve glimlach plooiden en een neusje als van een prinsesje.

Ze stond hem buiten in het halfduister op te wachten. Zijn adem stokte toen ze ongegeneerd schrijlings op haar Honda wave plaatsnam zodat haar lange benen in volle glorie aanschouwbaar werden. De zachte stof van haar geruit minirokje streelde haar volmaakte dijen. Arnolds ogen schoven langzaam als een scanner naar boven en focusten even op haar blouse waarvan enkele knoopjes teveel waren open gelaten. Hij kende de geruchten dat ze klanten ronselde voor de Only After Dark Bar. Nok betekent vogel in het Thais en ja inderdaad, Nok was een lokvogel. So what, wat kon het hem schelen? Hij hoefde zelfs helemaal niet gelokt te worden. Tonight was the night! Hij wilde al zo lang naar die mysterieuze bar. Eindelijk was het dan zover. Nok gebaarde hem achterop plaats te nemen. Elke move, elk gebaar van haar straalde verleiding uit. Toen ze de voetsteuntjes voor de bijzitter openklapte bukte ze net ver genoeg om Arnold een glimp van haar slipje te gunnen. Ze beheerste haar vak tot in de puntjes. Hij was vanaf dat moment totaal willoos en keek als een konijn in de lichtbak van een stroper. Hoe moest hij… waar moest hij met zijn handen naartoe? Zou hij zich voor de veiligheid mogen vastklampen aan haar? Was dit ongepast of niet?Met veel moeite besteeg hij de motorfiets en besloot lichaamscontact zoveel mogelijk te vermijden. Er waren tenslotte nog normen van fatsoen. Nok draaide de gashendel open maar moest vrijwel onmiddellijk fors remmen voor het tegemoetkomende verkeer.  Arnolds zachte kwabbige buik werd hard tegen haar onderrug gedrukt. Euforie maakte zich langzaam van hem meester. Vandaag was hij een stoute jongen, ja..ja..jaaazeker een hele stoute jongen! Zo gelukkig en vrij had hij zich nog nooit gevoeld. Een vrije vogel achterop de motorfiets van een Thais vogeltje. Toen hij voorover boog merkte hij op dat ze ook nog lekker rook. Wat verlangde hij ernaar om zijn neus in haar nek en hals te duwen en haar geur op te snuiven en diep te inhaleren.De zijweg die ze insloegen was verlaten, geen auto’s, geen huizen. O, wat zou hij graag zijn handen onder haar blouse schuiven en haar borsten strelen. Maar hij deed het niet bang als hij was dat ze boos zou worden. Of… , hij bleef maar fantaseren, misschien werden haar dijen koud door de wind. Hij zou ze heel graag voor haar warm wrijven.

De maan stond hoog en was bijna vol. Haar licht flikkerde door de voorbijflitsende bomen. Een zwarte schaduw fladderde door de nacht. Arnold zag hem niet bedwelmd als hij was door het mooie thaise meisje. Vlak voordat ze de Only After Dark Bar bereikten zwenkte de schaduw met grote vleugelslagen naar een torengebouwtje.

hoofdstuk 2: de Apsaradanseressen

Arnold keek verbaasd naar het gebouw dat voor hen opdoemde. Hij had een flashy moderne constructie verwacht met veel lichtreclames. Dit was echter een eeuwenoud Khmertempelachtig gebouw in een stijl die hij ooit in Siem Reap Cambodja gezien had. Hoge muren met tal van bas-reliëfs van apsara’s en wrede krijgs- en erotische taferelen. Het had slechts enkele ramen en één enorme deur. Die had de afmetingen waar een olifant met berijder zou kunnen doorwandelen, zo groot. De weg erheen was afgeboord door twee rijen stenen beelden. Vier tot vijf meter hoge massieve torso’s van draken, griffoens en andere hybride fabeldieren waarvan hij er enkele nog nooit had gezien. Het enige licht op het terrein voor het gebouw kwam van in houders gestoken fakkels. De parking werd helemaal ingenomen door peperdure limousines en terreinwagens van Duitse merken. Blauwe nummerplaten merkte Arnold op, rijke Chinezen overspoelen het land.

Hier nam Nok afscheid van hem. Ze wees in de richting van de grote ingangsdeur en gaf een klapje op zijn achterwerk. “Go and enjoy the show, I wait here for you”. Arnold sjokte achter een paar Chinezen aan. Nok keek hem grijnzend achterna, haar vrachtje was geleverd. Een man die zich verdekt had opgesteld overhandigde haar zwijgend een enveloppe. Zonder aarzelen scheurde ze hem open en telde het bundeltje bankbiljetten nauwgezet. Tenslotte knikte ze instemmend, startte haar motorbike en reed weg.
Arnold vond het een beetje spooky. De weg tussen de rijen beelden had iets angstaanjagend. Door het flakkerend licht van de toortsen leek het of de slangen op het hoofd van een Medusa bewogen en de tong van een griffoen trilde. “Inbeelding, pure inbeelding”, sprak Arnold zichzelf moed in, “straks ga je nog hallucineren”. De Chinezen voor hem kwebbelden aan een stuk door, luidruchtig en onverstaanbaar. Dat vond hij alsnog een minpuntje, hij had natuurlijk veel liever gehad dat hij de enige gast was.

De poortwachters aan de ingang stuurde het duo naar een trap die links omhoog liep. Arnold moest naar rechts. Vreemd vond hij maar was tegelijkertijd blij. Je weet maar nooit, misschien kreeg hij als Europeaan een voorkeursbehandeling? Het vertrek dat hij nu betrad was een grote kraaknette badkamer. Een in livrei gestoken man reikte hem shampoo, zeep en een zachte witte handdoek aan, wees naar een douchecel en zei: “You take a  bath now”. Arnold keek hem een paar tellen verbluft aan. “Wat krijgen we nou? Dit heb ik zelfs in mijn hoerenlopersverleden nooit meegemaakt”. Anderzijds begreep hij het wel. Een top etablissement als dit moet van hygiëne een prioriteit maken.
Toen hij, na zich grondig gewassen te hebben, uit de douche stapte bood de wachtende bediende hem een zwartzijden kamerjas en zachte lederen slippers aan. Arnold keek met een vragende blik naar zijn persoonlijke kleding. “We will take care your clothes, don’t worry”, sprak hij vrij ongeduldig en gebaarde hem te volgen.

Toen de deur werd geopend en hij een smalle gang werd ingeleid weerklonk gedempte muziek. Die werd steeds luider. Melancholische Aziatische muziek waaraan Westerse oren maar moeilijk konden wennen. Een zwaar gordijn werd opzij geschoven en hij trad binnen in een hel verlichte ovale ruimte. Zes jonge vrouwen stonden hem op te wachten, de ene nog mooier en eleganter dan de andere. Ze waren buiten een puntig gouden hoofddeksel, een brede gouden halsversiering en dito pols- en enkelringen poedelnaakt. Twee ervan kwamen sierlijk dansend en met soepele verfijnde bewegingen recht naar hem toe. Op het balkon dat uitkeek boven de zaal en dat ingericht was als een kleine tribune, steeg gejuich op. Een twintigtal Chinezen die er hadden plaatsgenomen joelden en applaudisseerden. Dit ontsnapte echter helemaal aan Arnolds aandacht. Hij staarde als in trance naar die hemelse verschijningen. Nooit was hij op dergelijk uitzonderlijk wijze  behandeld geweest.

Eentje ontdeed hem zonder voorafgaande waarschuwing van zijn laatste kledingstuk. De kamerjas schoof centimeter na centimeter naar beneden. De andere opende een glazen flesje en sprenkelde heerlijk geurende olie over zijn hele lichaam. Samen met hen vormden de vier anderen een cirkel rond hem waarna zes paar handen de olie uitwreven. Alle handelingen gebeurden op het ritme van de klagerige, weemoedige muziek. Arnolds hoofd was vuurrood geworden, hij rolde met zijn ogen en hapte naar adem. Hij concentreerde zich tot het uiterste om de eruptie van een inwendig opborrelende vulkaan tegen te houden. Een hele prestatie gezien de zachte vrouwenhanden geen enkele plaats oversloegen. Toen één van de danseressen Arnolds onderrug en dijen ging bewerken met haar borsten en buik volgden de anderen. Vanaf het balkon boven moet het op een wriemelende massa glimmende lichamen geleken hebben. De Chinezen genoten van de geboden show en lieten champagne aanrukken. Zij wisten dat de apotheose nog moest komen.

Wanneer, door wie en in welke omstandigheden hij was vastgebonden wist Arnold zich niet te herinneren. Het moet ergens gebeurd zijn nadat het onvermijdelijke dan toch was geschied en iemand hem met een doek had schoongeveegd. Nu stond hij, nog steeds spiernaakt, met gespreide armen en benen tussen twee palen. Hij voelde zich uitgeput. Straks zou hij weer volledig paraat zijn, nu even niet. Omdat hij zijn ogen gesloten had, had hij haar niet zien aankomen. Die vreemde geur was hem het eerst opgevallen. Zwavel vermoedde hij. Het stonk naar rotte eieren en wat een contrast met de zoete bedwelmende geur van zojuist!

De danseressen waren verdwenen. Voor hem stond een gestalte gewikkeld in een rode mantel. De muziek was opgehouden, het was doodstil. De gestalte staarde hem doordringend aan. Ijskoude kobaltblauwe ogen waren het en zij taxeerden hem. Met een snelle ruk werd de rode cape op de vloer geworpen. Ze had een huid als witte marmer en vuurrode haren. Ze was betoverend mooi. Haar bloedrode lippen plooiden zich tot een lieflijke glimlach. Ze deed een stap naar voor zodat de tepels van haar volle borsten zijn trillende borstkas raakten. Dan wreef ze met haar onderbuik voorzien van een weelderig rood tapijtje zachtjes tegen zijn in pauze hangende mannelijkheid, nam zijn hoofd in haar handen en opende haar mond. Het tongzoenen duurde een eeuwigheid.
Arnold sloot zijn ogen toen ze zijn hals begon te zoenen. De pijn die daarop volgde toen ze toebeet was verschrikkelijk. Hij opende zijn mond voor een geluidloze gil. Ze zoog gulzig en hard zonder ook maar even te stoppen. Het leven stroomde pulserend weg uit Arnold halsslagader. Langzaam verzonk hij in een diepe duisternis. Heel even meende hij het beeld van zijn vrouw Watcharee te zien, gelegen in een ziekenhuisbed, maar voor spijt was het te laat, veel te laat.

Op het balkon werd minutenlang luid geapplaudisseerd, ze hadden waar voor hun geld gekregen. Bij het bedrijfsfeest van volgend jaar zouden ze terugkomen, vanzelfsprekend zonder vrouwen.

hoofdstuk 3: tastende handen

Noi schrok, het was net alsof “iets” over haar billen wreef. Ze draaide met een ruk haar hoofd opzij maar er stond niemand achter haar. De bus van Theung naar Phusang in de provincie Chiang Rai was amper voor de helft gevuld. In een volle bus was ze ooit al eens betast geweest. Ze had de viespeuk, een hoofd groter dan zijzelf, zonder enige aarzeling een oplawaai bezorgd en bij de volgende halte had hij het hazenpad gekozen.
Daar was het weer. Het meisje rilde van de angst. Ze voelde heel duidelijk een hand die nu zelfs langer en nadrukkelijker haar bips streelde. “Maar er was niemand!”, Noi wilde heel hard gillen maar hield zich net op tijd in. Haar medereizigers zouden haar zonder twijfel voor gek verklaren. Zij zagen natuurlijk ook niets of niemand. Een tweede  hand schoof via haar onderbuik naar beneden. Haar adem stokte, ze kreeg kippenvel over haar hele lichaam. Een dame iets verderop gezeten keek haar onderzoekend aan. Had ze iets gemerkt? Noi probeerde te glimlachen maar dit lukte niet helemaal. Ze draaide zich een kwartslag om zodat ze richting uitgang stond en hield zich vast aan een handlus boven haar hoofd. Alsof dit een uitnodiging betekende voor de onzichtbare handen voelde ze die meteen op haar borsten. In draaiend knijpende bewegingen werden ze op en neer bewogen. Noi zwierde met een forse ruk haar zware schooltas achter haar rug. Die werd halverwege gestuit door… er was dus iets, een materie die je kon voelen maar niet zien. Noi beefde over haar hele lijf. Ze wilde er vandoor. Vlak voor de volgende halte drukte ze op de bel. Toen de bus stopte en de deur zich piepend opende stoof ze naar buiten. Ze rende als bezeten. Waarheen was van secundair belang, weg van die tastende handen, weg van deze nachtmerrie.

Hij keek haar vanuit de bus gniffelend en triomferend achterna. Zag ze struikelen en languit op de grond vallen toen ze voorbij reden. Dit was het ultieme bewijs. Hij was inderdaad onzichtbaar en wilde het uitschreeuwen van vreugde. Dit opende perspectieven, dit gaf hem een zee van mogelijkheden, hier had hij vroeger wel eens over gedroomd en gefantaseerd.
Wel eens?
Wel duizend maal! Kijken en gluren zonder dat je betrapt kon worden. Zeker, een lichte vorm van perversiteit was hem nooit vreemd geweest. De reacties van het meisje zojuist bevestigden onweerlegbaar datgene wat Amalia hem had verzekerd. Overdag zou hij voor mensen onzichtbaar zijn. Fantastisch toch!

Amalia, ach Amalia zijn geliefde meesteres. Aanvankelijk was hij bang van haar geweest. Ze had hem gebeten, hard en meedogenloos. Het litteken van de bijtwonde in zijn hals was er stille getuige van. Ze had hem leeggezogen, slurpend en likkebaardend had ze elke druppel bloed uit zijn lijf gedronken. Hij was toen stervende en had zich verzoend met de dood. Die nacht in de Only-After-Dark bar was het orgelpunt van zijn leven geworden. Zijn dood was echter geen wegglijden in bodemloze leegheid want Amalia verscheen ten tonele.
Ze was van een bovennatuurlijke schoonheid. Arnold kon zijn ogen niet geloven. Het leek ook alsof ze om de haverklap van gedaante verwisselde. Nu eens was ze roodharig, daarna blond of zwartharig maar steeds bloedmooi. Ze was zijn koningin. Hij wierp zich aan haar voeten en kuste ze minutenlang hartstochtelijk. Ze genoot van zijn slaafse kruiperigheid. Om zijn onderworpenheid nog meer op de proef te stellen hief ze haar rokken omhoog, opende haar benen en trok zijn hoofd klemvast naar zich toe. “Doe je verdomde best slaaf, ik wil dat je me genot schenkt. Lik en zuig en draai met je tong, bewijs je vakmanschap. Jij bent een beest, de vleesgeworden begeerte. Verbluf me, verras me, laat me zingen van extase, het uitschreeuwen van ondraaglijk genot. Wanneer je me lang en vaak genoeg naar hoogtepunten brengt zal ik je belonen, dat beloof ik je”.

Ondanks de pijn aan zijn hals ging Arnold wild tekeer. Het woordje beloning was zijn grootste motivator maar ach, dit werk had hij ook zonder aansporing met enthousiasme aangepakt. Haar roomwitte dijen waren algauw doordrenkt van haar eigen geil vermengd met Arnolds overvloedig speeksel. Kwijl met geil droop van zijn kin naar zijn hals en deed de etterende bijtwonde wonderbaarlijk genezen. De uitputting nabij wilde hij afhaken maar haar dijen sloten als een bankschroef om zijn hoofd. Toen ze eindelijk hoog en scherp gillend losliet zag hij haar borsten deinend op en neer gaan als een schip in zware storm. Ze hijgde, pufte en kreunde en de gelukzalige grijns op haar gelaat deed Arnold vermoeden dat hij in zijn opdracht geslaagd was.
“Met de hoogste onderscheiding”, prevelde ze zijn gedachte radend. “Je bent een geboren tongatleet en lijkt wel geschapen voor dit soort werk. Je hebt je beloning verdiend. Je krijgt de toestemming om zelf drie nieuwe entiteiten te creëren. Je mag ze zelf uitzoeken overdag om ‘s nachts toe te slaan. Neem je tijd want zij worden je eerste en trouwste volgelingen. Wees kieskeurig, ga niet ondoordacht en impulsief te werk”.

“Overdag?”, begon Arnold aarzelend, …ik dacht, ik meende dat wij geen daglicht konden of kunnen verdragen, dat zonlicht onze grootste vijand is, dat we… ik euh… ik heb vroeger films van dit genre gezien”.
Amalia gierde het uit van het lachen. “Prachtig misverstand is dat. Hun onwetendheid geeft ons de volle bewegingsvrijheid. Natuurlijk zijn we er ook overdag, niet zoals gedacht slapend in donkere krochten of doodskisten, nee hoor, veel te griezelig, Ik mag er niet aan denken! We zijn gewoon onder hen, tussen hen als schaduwen zonder materie. We zijn onzichtbaar voor hen. Logisch dat geen mens dit weet, ze zien ons eenvoudigweg niet”. Amalia kneep Arnold nog eens bemoedigend in zijn kruis, sloeg een lange zwarte mantel om waarna ze met grote halen pijlsnel wegvloog.

Hij bleef verbouwereerd achter. Wat nu? Binnen een half uurtje zou de zon opkomen

hoofdstuk 4: de voyeur

“Je krijgt de toestemming om zelf drie nieuwe entiteiten te creëren. Je mag ze zelf uitzoeken overdag om ’s nachts toe te slaan. Neem je tijd want ze worden je eerste en trouwste volgelingen. Wees kieskeurig, ga niet ondoordacht of impulsief te werk,’
Amalia’s woorden zinderden nog steeds na, ze galmden en echoden door zijn arme hoofd. Vooral de laatste zin over het feit dat hij kieskeurig moest zijn. Het zouden per slot van rekening zijn eerste en trouwste drie volgelingen worden. Verdorie ze had gelijk, dit was niet zomaar voor eventjes tot de dood of een eventuele scheiding, het was voor de verdomde eeuwigheid, forever, pour toujours, für immer, voor altijd. Bijkomende moeilijkheid: op basis van welke kwaliteiten moest hij ze kiezen? Noem nou eens vijf kwaliteiten die een kandidaat-volgeling voor de eeuwigheid moet bezitten. Niet eenvoudig! En hij stond er bovendien helemaal alleen voor. Amalia, die was gaan vliegen en een headhuntersbureau inschakelen kwam ook al niet in aanmerking. Arnold moest lachen om zijn eigen grapje. Inschakelen kon hij tot nader order niemand, hij moest deze klus in zijn eentje klaren. Het uitzoeken en uiteindelijk kiezen van de kandidaten moest overdag gebeuren en, toegegeven, hier zou zijn onzichtbaarheid een enorme troef kunnen zijn.

Arnold nam het besluit om op zoek te gaan naar mooie kandidaten, dit was het enige criterium dat hij kon bedenken. Intellectuele capaciteiten hoefden ze als toekomstige willoze onderworpenen beslist niet te hebben. Jonge vrouwen met de juiste rondingen op de juiste plaatsen punt… ja en, heel belangrijk, zeker niet frigide! Stel je voor dat je zo iemand rekruteert die alle dagen van de toekomstige eeuwigheid migraine zal gaan faken.
Dat meisje op de bus! Zij voldeed perfect aan de normen maar hij had haar niet gevolgd en wist bijgevolg niet waar ze woonde. No problem, hij zou haar spoor met sprekend gemak opnieuw kunnen oppikken. Geen moment van de dag of nacht hoeven te slapen heeft zo zijn voordelen, tijd zat. Zij, dat meisje, was weliswaar erg geschrokken, dat zeker, maar Arnold had toch een tikkeltje opgewondenheid gevoeld tijdens zijn strelingen. Ze was… er niet helemaal vies van.

Of hij zijn vrouw Watcharee niet miste?
Nee hoor. Dat oersaaie menselijk verleden, waarvan zijn vrouw ook deel uitmaakte, had hij dankzij zijn meesteres omgeruild voor al deze tot werkelijkheid geworden superleuke, supergeile fantasieën. Zoals nu bijvoorbeeld op de campus van deze universiteit uit het Noorden van Thailand. Hij was er binnengeglipt tussen een groep studentinnen. Ze kletsten en giechelden zonder ophouden. Hij observeerde hen, hoe ze mekaars blikken imiteerden en hoe ze zijdelings rukjes met hun hoofd maakten want die rondzwierende glanzend zwarte haren behoorden tot hun totale pakketje aan verleidingstechnieken. Die werden onophoudelijk verfijnd en geoptimaliseerd .De korte rokjes leverden natuurlijk ook een bijdrage. Onweerstaanbaar waren ze! Gladde lange lichtbruine benen die reikten tot aan hun slipjes want daar had hij vooral naar liggen gluren. Het kon nu ongestraft dus waarom niet? Het werd een droom, een feest van bandeloos, ongebreideld voyeurisme. En in elke rokje zat weer een ander stel dijen, sommige iets te vlezig maar toch boeiend genoeg voor Arnolds begerige blikken. Andere iets te mager maar dat achterwerkje dat mocht er best wel wezen .En dan had je de slipjes! Hij nam zijn tijd om er een uitgebreide studie van te maken. Geen enkele was hetzelfde. De dames hadden duidelijk elk hun individuele smaak. Enkele had hij langer in het vizier want de inhoud ervan liet zich raden,  zichtbaar geworden door de flinterdunne stof. Andere waren verhullender maar niet minder prikkelend. Hij bleef de hele les Economie in een soort kikkerperspectief naar dijen en venusheuvels staren maar raakte niemand aan. Hij voorvoelde dat het beste nog moest komen.

Op de terreinen van de universiteit stonden tientallen gebouwen. In oppervlakte moest het hele complex trouwens niet onderdoen voor een middelgroot dorp. Eén van de gebouwen trok Arnolds bijzondere aandacht, het overdekte zwembad. DE gedroomde plaats voor zijn observatiesessies. Het walhalla voor aan voyeurisme verslaafde geilaards als hij. In een vorig leven als mens was gluren in zwembad kleedhokjes zijn ultieme natte droom geweest.

Arnold liep achter twee uitzonderlijk mooie derrières naar binnen.

hoofdstuk 5: Nina het mooie meisje

Inmiddels op de universitaire campus van Chiang Mai…
Het volmaakt gevormde mooie vrouwenlichaam lag roerloos voor hem op de badkamervloer. Hij schatte haar ongeveer 55 kilo zwaar. Bijgevolg had hij minstens vier liter bloed gedronken, stel je voor! Eén liter per 1/13de van het lichaamsgewicht, tenminste dit had hij ooit ergens gelezen. Nooit gedacht dat hij in staat zou zijn zulke enorme hoeveelheden naar binnen te zwelgen. Hij moet geweldig grote dorst (of moest je dit honger noemen?) gehad hebben. Met elke slok die hij nam voelde hij de energie binnenstromen. Dit jongevrouwenbloed was krachtvoer van het edelste soort, een puur levenselixer. Het deed hem helemaal heropleven. Echt waar, het had geen dag langer hoeven duren!
De eerste tekenen van verval constateerde hij in het gebouw van het universitaire zwembad. Hij was de meisjes gevolgd tot in de kleedhokjes, had hen beloerd, toegekeken hoe ze zich hadden uitgekleed en hoe ze zich nadien in hun strakke badpakjes hadden gewurmd. Geen enkele opwinding had hij gevoeld. Zijn onzichtbare Janus bleef de zielige slapheid zelve, dit was niet normaal, dit had hij nog nooit meegemaakt. Hoe kon je in aanwezigheid van dergelijke prachtige naakte vrouwenlijven, die je dan ook nog zonder enig risico om betrapt te worden kon aanraken en betasten, erectieloos blijven? Arnold begreep er niets meer van. Hij piekerde zich suf, deed tenslotte nog een ultieme poging om zichzelf nogmaals te testen, even een rondje gluren bij een ander groepje.
En daar zag hij haar. Hemeltje wat een perfect lichaam! Grote strakke borsten met daarbovenop grote gezwollen tepelkegeltjes, volmaakte dijen en billen en ach, dat schattige speeltuintje ertussen en als sluitstuk ranke schouders met daarbovenop een engelengelaatje. Toch werd zijn blik onweerstaanbaar toegezogen naar haar tere hals en een kloppende halsslagader. Arnold hoefde niet langer na te denken, zijn vragen waren beantwoord. Die slagader ja, hij wist nu wat hem te doen stond.

Hij liep achter haar aan toen ze haar studentenflat opzocht om haar zwemspullen te laten drogen. Hier bleef hij de nacht afwachten terwijl zij naar een volgende les of voordracht vertrok. Het feit dat hij bij valavond opnieuw zichtbaar zou worden deed hem besluiten zich te verbergen onder haar bed. Hier nam hij de tijd om alles op een rijtje te zetten. Straks moest hij onverbiddelijk toeslaan, er was geen andere keuze. Deze aantrekkelijke jonge vrouw werd zijn eerste slachtoffer en dat was bijna letterlijk te nemen. Hij zou haar meester worden en zij zou slaafs alles doen wat hij verlangde, alles!, elk moment van de nacht! altijd en eeuwig! Man oh man, dit klonk heerlijk!
Toen hij de sleutel in het slot hoorde omdraaien en het licht werd aangeknipt dwong hij zichzelf nog even geduld te oefenen. Hij wilde geen rumoer, geen gegil. Het moest plots gebeuren, bliksemsnel en onverwacht. Ze ging op het bed zitten om haar schoenen uit te doen. Daarna ontkleedde ze zich helemaal, hulde zich in een bontgekleurde badhanddoek en opende de deur naar de badkamer. Arnold wachtte tot hij de douchekraan hoorde lopen. Hij opende de deur op een kier, uiterst zachtjes, wachtte op het moment dat ze met haar rug naar hem toegekeerd stond. Daarna sprong hij als een roofdier naar zijn prooi, hield een hand voor haar mond en beet met brute kracht.
Hij nam zelf ook een douche terwijl het meisje aan zijn voeten lag. Hij draaide het levenloze lichaam op haar rug, ze zag er verdomd bleek uit. Zou hij het verkeerd aangepakt hebben, had hij een restje bloed in haar aderen moeten laten?

Ineens werd hij in zijn nekvel gegrepen en uit de badkamer gesleurd. Het was Amalia, haar greep was zo krachtig dat hij vreesde gewurgd te worden. Ze trok hem de woonkamer in en nam plaats op het bed waaronder hij zich die namiddag verscholen had. “Arnoldje, lieve Arnoldje. Jij maakt best wel vorderingen”, fluisterde ze op een theatrale dreigende toon. “Leuk, je hebt net je eerste entiteit gecreëerd. Dat is heel erg flink van je. Jij wordt beslist een meester van de nacht…. maar vergeet nooit, ik herhaal, waag het nooit ofte nimmer om ook maar te veronderstellen dat je mij niet meer hoeft te dienen!”
En net als in de Only After Dark bar duwde ze zijn hoofd tussen haar dijen. “Doe datgene waar je zo goed in bent Arnoldje, tongvirtuoos van me, ik wil dat je me laat jodelen zoals die laatste keer. Jazeker je bent een vunzige, ziekelijke voyeur maar likken kan je als de beste. En… Aaa!!! Let toch een beetje op met je lange snijtanden. Arnold begroef zijn gelaat in haar bedwelmend geurende lichaamssappen en genoot samen met haar. Terwijl zwol zijn kloppende Janus tot dusver nooit behaalde afmetingen. Nina’s bloed (hij had haar naam daarstraks op een agenda in haar boekenkast gelezen), had hem sterker gemaakt dan ooit. Net als zijn mannelijkheid was zijn tong langer en krachtiger geworden. Met slingerende slepende uithalen bestreek hij elk plekje van Amalia’s genotszone. Het jubelend gegil dat daarna losbarstte moet over de gehele campus gehoord geweest zijn.
Nadat Amalia enigszins was uitgehijgd en -gekreund verscheen er een brede glimlach op haar gelaat. “Ik moet je nog voor één ding waarschuwen Arnoldje, Je slavinnetje hiernaast zal straks ontwaken en als de trouwste hond op je bevelen wachten. En ja hoor ik ken jou inmiddels, dat pronkstuk daar tussen jouw benen wil dezelfde behandeling als je mij zojuist gaf. Ontken het maar niet ik kijk dwars door je heen. Ik heb jouw gecreëerd, snappie?
Terwijl ze haar onafscheidelijke zwarte mantel opensloeg om via het geopende raam weg te vliegen begon ze onbedaarlijk te schaterlachen: “Denk eraan Arnoldje, ook jouw Nina heeft nu lange en scherpe hoektanden, hahaha haaa!!

hoofdstuk 6: een onverwachte wending

Dit is een heikel moment voor mij maar ik moet noodgedwongen open kaart spelen. Er is geen andere keuze. Jullie hebben het recht om de waarheid te kennen omdat jullie… euh als lezer groot gevaar lopen. Of dit door deze kennisname zal veranderen is nog maar de vraag.

De bekentenis:
Welnu, ik kende Arnold al heel lang. Hij en zijn vrouw (weduwe?) Watcharee waren goede vrienden van ons. Hij wist dat ik de ambitie had om verhalen te schrijven en we hadden soms lange gesprekken… en vaak ook menig meningsverschil over inhoud en stijl van de publicaties. Een koffiebar in Baan Wang Khem, Chiang Kham Phayao was onze vaste discussieplek. Toen hij een half jaar geleden ineens verdween begreep ik er niets van en zijn vrouw was ontroostbaar, radeloos, in alle staten. Nou ja, je zou voor minder.
Een maand na zijn verdwijning stond hij opeens naast me. Ik had net mijn nachtelijke plasbeurt afgerond. Hij maande me aan niet luidop te praten en duwde me voor zich uit de trappen af naar beneden. Die nacht vertelde hij me wat er met hem gebeurd was ginds in de Only-After-Dark bar. Hij drong erop aan dat ik notities nam. Hij wilde om de één of andere reden zijn goede vriend, mij dus, materiaal bezorgen om verhalen te schrijven. Waarschijnlijk ook een beetje bekendheid verwerven, ja misschien zelfs beroemd worden omdat hij daar vroeger, voor zijn nieuwe status, niet bijster goed in geslaagd was. Of deze blog hiervoor het juiste opstapje is?
Ik vond dit een unieke kans en schreef de ene episode na de andere. Arnold meldde zich bijna wekelijks en vroeg dan telkens naar de leescijfers en of er eventueel reacties waren gekomen. Was het ijdelheid? Was het de zucht naar roem? Dat er soms totaal geen reacties kwamen ondanks verbijsterend goede cijfers begreep hij niet. Ikzelf eerlijk gezegd ook niet. Schaamden de lezers zich ervoor om openlijk te bekennen dat ze konden genieten van erotisch getinte verhalen? Wilde men, zoals bij porno kijken op internet, dit liever stiekem en in het geniep doen? “Ik beleef hun stoutste dromen, hun intiemste fantasieën,  zei Arnold misnoegd tijdens een nachtelijke ontmoeting, “en zij hebben het lef niet om zich in die zin te uiten. Een stelletje huichelende lafaards zijn het!”
De nachtraad afdeling Azië
Gisterennacht kwam hij opnieuw. Ik merkte onmiddellijk dat er iets scheelde, dat er iets ernstigs, zeer ernstigs aan de hand was. Hij zag er bleker uit dan ooit, terneergeslagen, uitgeput.
“Amalia is voor de millennium nachtraad afdeling Azië moeten verschijnen”, was het eerste wat hij zei. “En dat is allemaal mijn fout”. Hij boog zijn hoofd en eventjes dacht ik hem te horen snikken.
“Mijn fout maar ook jouw fout”, herpakte hij zich.
Ik begreep er geen sikkepit meer van maar besloot dat het verstandiger was even te zwijgen.
“De raad der oudsten, de millennium nachtraad is razend kwaad omwille van het uitlekken van onze onzichtbaarheid overdag. Geen enkele gewone sterveling hoort dit te weten. Mijn verhalenreeks door jouw geschreven en gepubliceerd is de oorzaak van globale kennisverspreiding beweren ze. Dat zal ongedaan gemaakt moeten worden en grondig. Er zit niks anders op”. Hij keek me recht in de ogen en zei ijskoud: ”Iedereen die hiervan op de hoogte is moet het zwijgen worden opgelegd”.
Ik keek hem vol afgrijzen aan, ik zag de bui al hangen. “…Ga je me dan nu bijten?”, vroeg ik aarzelend.
“Ik, ik bijt geen oude seniele mannen, ben je helemaal belazerd? Kom mee naar buiten dan kan je Bo ontmoeten. Bo zag ik voor het eerst in de skytrain ter hoogte van Siam Station op de Sukhumvit Line. Op die lijn vind je nu eenmaal de mooiste vrouwen ter wereld. Bij het zien van Bo moest ik naar adem happen, mensenlief wat een beeld van een vrouw! Zij werd mijn derde entiteit na Nina en Oi het meisje van de bus, weet je nog?”
“Allemaal goed en wel Arnold, ik wil best jouw collega worden en straks volgeling van Bo, heel graag zelfs. Mijn eigen hoofd zit ook boordevol smeuïge fantasieën, maar hoe wordt die ongewenste kennisverspreiding dan verder aangepakt?” wilde ik weten.
“Nou, Amalia liet er om begrijpelijke redenen geen gras over groeien en hackte gisteren jouw PC waarna ze toegang kreeg tot alle data.  Hoe ze dit deed en of ze wordt bijgestaan door deskundigen van de raad blijft voor mij een compleet raadsel. Feit is dat ze nu alle lezers met naam en adres kent, iedereen zonder uitzondering. De C.I.A, de Mossad of MI6 zijn een stelletje amateurs in vergelijking met onze organisatie”. Arnolds aanvankelijke verslagenheid had plaats gemaakt voor trots, hij glunderde.
“Hoe we dit verder concreet zullen aanpakken wil je vast wel weten?”, raadde Arnold mijn gedachten.
“Nina en Oi bestrijken de regio’s Bangkok, Pattaya, Hua Hin en Phuket. Bo en de onlangs door mij gecreëerde nieuwe entiteit, een voormalige cheerleader, nemen Noord-Thailand en regio Isaan onder hun hoede.
Amalia is inmiddels al in Nederland, later volgt België. Ieder die, al is het ook maar één enkele alinea gelezen heeft van Arnold de vunzige vampier, krijgt weldra nachtelijk bezoek, ontkomen is onmogelijk.
Epiloog
Ik schrijf dit als nieuwe entiteit. Mijn eerste stappen als volgeling/slaaf van meesteres Bo mogen als uitermate aangenaam bestempeld worden. Ik moest mijn basistechnieken wel nog een beetje bijschaven vertrouwde ze me toe. Bij haar volgende bezoek verwachtte ze vorderingen. Na een poosje zoeken op het internet vond ik een video (zie link). Ik raad eenieder van u alvast aan te starten met dagelijks te oefenen. U zal het zeer binnenkort nodig hebben wanneer één van de dames van de nacht op visite komen.
Onderstaande link aanklikken en start met de oefeningen.