Spiegels aan de wand en van het leven

Men zegt wel eens dat spiegels niet liegen, maar soms overdrijven ze wel in al hun eerlijkheid.
Ouder wordend wil of verlang je eerder naar kleine leugentjes en camouflerende verdoezelingen.  Je spiegelbeeld, tegelijkertijd je zelfbeeld, mag opgepoetst worden. Alles wat begint te hangen in je gelaat en onder je kin, alles dat zwabbert, lilt en trilt bij de minste hoofdbeweging mag photoshopsgewijs gecorrigeerd.

Onlangs bekeek ik mijn linkerarm en onderwierp hem aan een gedetailleerd onderzoek. Als een scanner gleed mijn blik vanaf mijn vingertoppen tot onder de oksel. Wat was dit confronterend! En ja vergelijkend met mijn rechthrarm waren er nauwelijks verschillen. Mocht de mogelijkheid bestaan om het geheel een grondige strijkbeurt te geven zou ik niet twijfelen.

Ik wil er graag van uitgaan dat ons uiterlijk veel te veel in de verf wordt gezet… en bij geschminkte vrouwen moet je dat vrij letterlijk nemen. De miljarden industrie van botox behandelingen, anti- rimpel crèmes en plastische chirurgie spint er graag garen bij. De sluwerds!… want allemaal gebaseerd op het geworstel van mensen met het ouder worden. We weigeren koppig (halsstar…kwabbelig)  het natuurlijke aftakelingsproces te aanvaarden. En toegegeven, totaal irrationeel blijven geloven in het sprookje van de eeuwige jeugd is gewoon zielig.

Bovenop deze uitzichtloze strijd is er de confrontatie met de veranderende wereld.  Internet, smartphones en apps, overal automaten in bankfilialen, treinstations en supermarkten.  Pure stress want je wordt steeds  langzamer in handelen, begrijpen en aanleren.

En toch wordt ondanks dat beweerd dat ouderen gelukkiger zijn. Een contradictie? Nee hoor verre van. Vanaf zestig wordt een mens ontegensprekelijk, tenminste zolang hij/zij (enigszins) gezond is, happy.
Eenmaal het proces doorlopen van negeren en ontkennen van je eigen verval volgt de bevrijding.

Zie ze daar gezellig keuvelend op een terrasje met een wit wijntje of een koffietje. De dames amuseren zich en palaveren, kletsen en roddelen (een beetje) dat het een lieve lust is. Hun kinderen zijn nu volwassen en hun kleinkinderen komen niet meer zo vaak op bezoek, zoeken het gezelschap op van leeftijdsgenoten. Zijzelf en hun generatiegenoten kunnen ervan uitgaan dat hun levenstaak volbracht is en dat werkt sowieso bevrijdend.

Ginds iets verderop zie je drie heren op een bankje in het park. Ze gluren (geliefkoosde bezigheid van oude mannetjes) de ene van onder zijn diepgetrokken pet, het andere tweetal van achter hun spiegelende zonnebrilglazen. Er volgt binnensmonds gemompel, daarna gegniffel want die voorbijschrijdende jonge dame had zulke mooie benen en dat heupwiegen maakte het plaatje compleet. De verhalen die ze tussendoor opdissen, de tonnen verkregen levenswijsheid kunnen ze enkel met mekaar delen. Niemand anders luistert. Dat is trouwens het lot van ieder ouder wordende. Je deed er zo lang (levenslang) over om te begrijpen, te doorgronden en inzichten te verwerven. Dat doorgeven aan jongere generaties oogst enkel verveelde blikken. Spijtig want die schat aan ervaring blijft zo onaangeroerd en verborgen.  En ach, toen zijzelf jong waren, waren ze niet anders.

Onze harde schijf met de data van ons voorbije leven wordt binnenkort onherroepelijk en definitief gewist. Mocht het mogelijk zijn om ze op een gigantische universele geheugendrager te verzamelen zouden we dan nog steeds in dezelfde fouten hervallen? Onze politieke instellingen falen. Armoede, honger, oorlog, ongelijkheid, racisme, corruptie, mishandelingen, het moorden en verkrachten raakt maar niet de wereld uit. Is de mens dan fundamenteel slecht?

Blijft er nog dat bankje in het park. Straks komen mijn twee goede vrienden ook. Ik heb alvast mijn pet op gluurstand getrokken en zie in de verte… ja hoor, het leven is mooi!

Spiegels moet je zoveel mogelijk trachten te vermijden.