Er zijn vertellers en er zijn schrijvers, luisteraars en lezers. Meestal ook wel een combinatie van het voorgaande. Diegene die de vertelkunst ontbeert moet wel luisteren. Het zwakke vertelgen (hee alweer een nieuw woord!) dat ikzelf van mijn voorvaderen en – moederen erfde dwingt me er toe geduldig te luisteren. Ik hoef u niet te vertellen (waar ik zoals ik al zei niet goed in ben) dat sommige geboren vertellers soms geboren zeveraars zijn. Dus is het aankweken van een geinteresseerd lijkende gelaatsuitdrukking een goede strategie.
Soms prijs ik me gelukkig want, mocht ik in de prehistorie zijn geboren, dan zou ik niet veel kunnen betekenen voor de groep. Verhalen vertellen aan het kampvuur euh. Jacht en visvangst euh, nooit iets gevangen. Enkel in de voortplanting een ruim voldoende. Mening vrouwelijke grotbewoonster sloeg (geacteerd) gillend op de vlucht wanneer Roger, de onverzadigbare, opdook. Geen enkele grot of vochtige spelonk was voor hem veilig. In het speerwerpen een kluns maar uitmuntend goed in het speerschuiven. En zo leverde hij dan toch een bijdrage aan de gemeenschap. “Graag gedaan”, zei ik dan in de prehistorische keelklankentaal terwijl ik naar het achtersteven van een zich bukkende jonge dame staarde.
Een mens hoort af en toe op genomen beslissingen terug te komen. Het is niet verkeerd om je eigen ongelijk te erkennen. Er gebeurden dan ook onverwachte, onverhoopt vreemde dingen na het posten van mijn laatste tekst.
Cijfers die ineens meer dan verdubbelen (*). Hoe in hemelsnaam is dit nu te verklaren?! Ik nam er tot voor enkele dagen, wegens dalende interesse, nog vrede mee om de pijp aan de collectie van Maarten te schenken, er een streep onder te trekken, ermee te kappen, mijn blog “verhalen van een aziëfanaat” te laten ronddolen op het internet en definitief los te laten. Dan gebeurt het onvoorstelbare. Hebt u de reacties onder mijn laatste tekst gelezen? Tel daar nog meerdere e-mails bij. Kunt u zich voorstellen wat dit met een mens doet? Ineens komt er een stortvloed van aanmoedigingen en uitingen van spijt dat ik dit besloten had… en er ontstaat twijfel. Daarbij gaf Siriwan, mijn echtgenote, me een vurige preek. Hoe kan je nou besluiten te stoppen met datgene waar je zoveel genoegen aan beleeft? Het was een donderpreek doorspekt met argumenten.
Nog iets: zonder dat dit ooit de bedoeling was, werd de aankondiging dat ik er de brui aan wilde geven, de perfecte manier om te weten te komen hoe en of lezers van mijn blog de teksten en verhalen wel voldoende appreciëerden.
Je tast hierover namelijk in het duister en wanneer de cijfers in dalende lijn blijven evalueren…
Zodoende heel erg bedankt beste en soms ook wel lieve mensen.
Ik zet mijn blog verder en zal voortaan de statistieken van WordPress met een korreltje zout nemen. Beloofd!
* Hong Kong (gepost op 27.01.2024) vijfendertig lezers
De trend is (zeer) dalend (gepost op 01.02.2024) tachtig lezers
verhalen van een Aziëfanaat 