De eerste vier weken na onze terugkomst waren guur en nat. Alsof men tijdens de algemene vergadering van de weergoden beslist had om de lente nog even in de wachtkamer te plaatsen. Kampend met een jetlag die, hoe ouder je wordt, steeds langer lijkt te duren hadden een lentezonnetje en wat streepjes blauwe lucht milderend kunnen werken. Helaas. Intussen is onze biologische klok weer helemaal geïntegreerd. Herfst en winter verbleven we ver weg van dit vlakke landje aan de Noordzee. Daarginds in Thailand meer bepaald. Ja, u hebt volkomen gelijk. Wij hebben heden het gelukzalige voorrecht om jaarlijks te kunnen overwinteren in een, voor ons Noord-Europeanen winterloos land. Geen eindeloos lijkend moeten doorstaan meer van barre, donkere, vitamine D-arme dagen. Wel in tegendeel. Deze snoodaard met echtgenote besluit namelijk telkens, bij de eerste tekenen van herfst, zijn biezen te pakken. De tropen wenken. Voordat herfststemmingen en winterdepressies zich zouden kunnen aankondigen plaats te nemen in een met kerosine volgetankte zilveren vogel en met de noorderzon in Zuid-Oostelijke richting te verdwijnen. Adieu, auf wiedersehen, goodbye.
U weet intussen dat na enige tijd zelfs de hardnekkigste jubelstemmingen kunnen omslaan. Niet tijdens de eerste weken. Zelfs niet na enige maanden. Langzaam, zonder dat je het aanvankelijk merkte, krijgt het heimweeboompje in je hoofd knopjes, dan blaadjes om dan ten volle te gaan bloeien. Je mist je land, je roots. Je mist de terrasjes in de lentezon, de wandelingen en fietstochtjes in jouw streek. Je mist de gesprekken in jouw eigen taal met buren en vrienden. Je mist het lekkere brood in vele variaties, het aanbod van tientallen soorten kaas en ander broodbeleg. Je wordt tenslotte bijna gek van heimwee en wil naar huis, daarginds waar je vandaan kwam.
Om dan te merken dat heimwee ook maar een soort fata morgana is. Je hoofd vol herinneringen geven een vals beeld van de werkelijkheid. De realiteit ontdaan van alle dromerigheid klopt niet met datgene wat je had verwacht daarginds. Dat geldt trouwens in beide richtingen. Wat je hier dacht toen je naar Thailand verlangde. Wij mensen beelden (letterlijk) ons veel te gemakkelijk vanalles in. Daarom zijn we ook zo vatbaar voor de verleidingen van reisfolders in reisbureaus vol posters van exotische oorden Zij beloven je het paradijs te zullen aantreffen. Nou, dat kan behoorlijk tegenvallen.
Het recentelijk vanuit Thailand terug moeten vertrekken naar België was erg moeilijk. Het was en het is een “thuis” aan het worden. Na er herhaaldelijk lange termijnen verbleven te hebben ben ik me er gaan hechten. Je vindt het slome dagelijkse leefritme na een aanpassingsperiode best aangenaam, zodanig aangenaam dat het onaangenaam wordt dit bij je terugkeer te gaan moeten opgeven.
Zo verandert in een mensenleven de plek die men zijn thuis gaat noemen meermaals. Aanvankelijk was dit ons ouders huis waar we opgroeiden met zussen en broers. De vogels verlieten het nest en maakten elders hun plekje, hun nieuwe nest. En nog eens en nog eens, in mijn geval steeds verder van het ouderlijke.
Tot je beseft dat je thuis daar is waar je ongestoord en vrij jezelf kan zijn en bij voorkeur met diegene die je het dierbaarst is. Maar ook dat is niet voor eeuwig en altijd, spijtig! Vogels worden ooit oud en ziek en worden vogels voor de kat.
verhalen van een Aziëfanaat 