Chiang Kham, provincie Phayao, Noord Thailand 08.30 lokale tijd. Net zoals elke voorgaande ochtend bevind ik me nu flink verwijderd van het drukke centrum. Heb ze alledrie in mijn fietskar laten plaatsnemen en richting velden gefietst. Ze waren, net zoals steeds het geval is, dolenthousiast en super opgewonden. Coffee en haar maatje Late bedoel ik, niet zo het teefje Moka. Die blijft rustig. Opwinding is beneden haar waardigheid. Dat is altijd al zo geweest. Zij is een dame van stand, kijkt even op en wandelt me fier en elegant achterna. Nou ja, ooit was het elegant. Nu doet ze een poging want de ouderdom weetjewel.
Zij en Late, de golden retriever, zijn nu 11,5. Je ziet het echt aan hen. Gisteren besloot Moka zelfs gewoon te blijven liggen. Ja er zijn nu eenmaal goede en slechte dagen wanneer je ouder wordt. Haar gewrichten en oude botten zullen die dag pijnlijker aangevoeld hebben. Dan is wat langer blijven slapen op je knusse plekje te prefereren. Nu is ze wel present. Late en Coffee lopen voorop zoals steeds. Hij doet zich jonger voor dan hij is. Doch ook hij wordt strammer en een traag drafje is zowat zijn topsnelheid geworden. Het jonge ranke teefje Coffee bijhouden mag hij vergeten. Die neemt het voortouw snuift en snuffelt aan alles wat haar interessant lijkt. Daar een kluit aarde, ginds een grote hoop buffelstront, dan weer even jagen achter een nauwelijks op tijd opvliegende witte reiger, Coffee’s energie lijkt wel onuitputtelijk.
Aan het erf van een boer stuift een wildblaffende troep honden op ons af. Ik krijg net op tijd in de gaten dat ze zich op Moka willen storten. Ze kijkt angstig en hulpeloos want wegrennen kan ze niet in haar slakkegangentempo. Met een stok dreigend in de lucht zwaaien is ook nu weer voldoende. Ach ja, ze hebben hun statement gemaakt. Wij waren op hun territorium en dat vindt geen enkele hond leuk. Hoeven ze bij ons thuis ook niet te doen. Dan worden ze een grommend en blaffend team van drie. Mensen die ze kennen zijn welkom maar de rest van de wereld zet hier geen voet of poot binnen.
Dan komen we bij onze rustplek langs het veldwegje ergens halfweg. Het is zo een open hutje met golfplaten dak. Iets verder loopt een minuscuul beekje, teminste tijdens het regenseizoen. Nu staat het droog. Moka klautert onbeholpen op de houten vloer en vlijt zich hijgend neer. Het rustmoment is welgekomen. Late wacht tot ook ik zit om dan te smeken om gestreeld en geknuffeld te worden. Ooit was hij de schrik van alle honden in de buurt. Wanneer hij zijn “kom maar op als je durft”-houding aannam namen de meesten, met de staart tussen de benen, het hazenpad. Dat is nu verleden tijd. Nu wil hij gestreeld worden. Mocht het van hem afhangen de hele dag.
Hoe lang kunnen we nog genieten van deze momenten, de twee oudste honden en ikzelf? Zijn ze er binnen een 7-8-tal maanden fysiek nog toe instaat? Het valt af te wachten. Mocht dit niet het geval zijn neem ik ze misschien wel mee in mijn fietskar als een soort sightseeingrit. Kunnen ze genieten van de omgeving met hun oude neuzen in de wind. Kunnen ze af en toe ergens plassen of een dropping doen om vervolgens weer in te stappen. Kunnen ze het jonge teefje Coffee zien dartelen en huppelen over de velden. Kunnen ze nostalgisch worden en denken aan de tijd van toen.
Ik gun het ze.
verhalen van een Aziëfanaat 