Werd geboren in 1977, Dalian China. Lisa Wang’s passie was al duidelijk vanaf zeer jonge leeftijd (5 jaar). Ze zegt dat “haar natuurlijke liefde voor tekenen en schilderen” de reden is dat ze vandaag nog steeds schildert.
In 1996 werd ze, als een van de twee beste studenten van de provincie Liaoning, geselecteerd om te studeren aan de Dong Hua University Shanghai, waar ze een bachelor behaalde, met als hoofdvak Fashion Design.
links Tim Oliver
Ze won ook verschillende prijzen in Hong Kong, Taiwan en in haar geboorteland. In 2002 verliet ze China voor Nieuw-Zeeland om een nieuw hoofdstuk in haar leven te kunnen schrijven en zich verder te ontwikkelen als kunstenaar en tekenleraar.
Ze exposeerde op grote schaal en ontving verschillende prestigieuze prijzen voor haar kunstwerken. Begin 2007 verhuisde Lisa naar Australië waar ze nu fulltime kunstenaar is.
Ze werkt graag met uiteenlopende onderwerpen maar portretten doet ze het liefst. Haar werken staan bekend om het unieke gebruik van licht, de zelfverzekerde penseelvoering en het vermogen om details vast te leggen.
de artiesten Martin links, rechtsonder Robert Wade en Lisa Wang rechtsboven
De afgelopen jaren maakte ze wereldwijde “schilderreizen” met collega/kunstenaars.
Tomoo Inagaki is een belangrijke Sosaku Hanga-artiest. Na de Tweede Wereldoorlog vond hij een leuke kleine marktniche. Hij specialiseerde zich in kattenprints in modern design.
Biografie: Tomoo Inagaki werd geboren in 1902 in Tokio. Als middelbare scholier en later als werknemer van een staalbedrijf ploeterde hij als autodidact kunstenaar in olieverf en prentkunst. Koshiro Onchi had een kunsttijdschrift over poëzie en prenten gepubliceerd, genaamd Poems and Hanga. De jonge Tomoo Inagaki was onder de indruk van de moderne prenten die in dit tijdschrift werden gepubliceerd – veel van Koshiro Onchi en Unichi Hiratsuka. Het gaf hem de laatste kick om een beslissing te nemen voor een artiestencarrière. Hij zegde zijn baan bij het staalbedrijf op en volgde twee jaar een commerciële kunstklas.
Als afgestudeerde van een commerciële middelbare school kreeg Inagaki een beter gevoel voor de financiële aspecten van het leven. Hij besloot de commerciële kunsten in te gaan in plaats van een goede maar uitgehongerde kunstenaar te worden. Al snel richtte hij zijn eigen commerciële kunststudio op in Tokio. Inagaki kon de kost verdienen met zijn commerciële ontwerpstudio. Hierdoor kon hij blijven werken als prentmaker. Maar de Tweede Wereldoorlog maakte een einde aan zijn ontwerpstudio.
Hedendaagse Japanse kunst na 1945 Na het einde van de oorlog in de Stille Oceaan kregen de hedendaagse Japanse kunstenaars plotseling de kans om van de verkoop van hun kunst te leven. Een nieuwe markt was uit de as verrezen. De Amerikaanse soldaten van de bezettingsmacht hadden niet alleen hun zakken vol dollars, maar ook een goed gevoel voor schone Aziatische kunst. Sommigen van hen raakten geïntrigeerd door Japanse kunst en ontwikkelden zich tot enthousiaste kunst- en prentenverzamelaars. Anderen hadden gewoon een paar leuke cadeautjes nodig voor hun dierbaren thuis. Inagaki was een van de hedendaagse kunstenaars die populair werd in de jaren 50. Hij werd uitgenodigd op de internationale printbiënnales in Parijs, Tokio en Lugano
Tomoo Inagaki – de kattenkunstenaar Inmiddels had de kunstenaar een eigen stijl gevonden en een onderwerp dat zijn merkherkenning werd: katten. Inagaki toonde ze in moderne, vereenvoudigde vormen. Je zou het typerend kunnen noemen voor de jaren ’50 en ’60 – een beetje in de buurt van semi-abstractie. Zijn ontwerpen reduceerden een natuurlijk onderwerp tot de essentie. De resultaten zijn verbluffend. Zijn katten, hoewel weergegeven in zeer basale vormen, zijn zeer levendig en individueel. Typische Inagaki prints tonen slimme katten, slaperige katten, vechtende katten, sluwe of humoristische katten. En iemand met een beetje eigen ervaring met katten, zal onmiddellijk het grote meesterschap herkennen in de aangrijpende weergave van het typische gedrag, de gebaren en het karakter van deze kleine katachtigen.
U begrijpt dat de kunstenaar zelf een kattenliefhebber was. Inagaki-afdrukken zijn meestal in bruine en grijze kleuren, soms verfraaid met een beetje oranje of rood.
Christopher Zhang werd geboren (1954) in Shanghai, China en behaalde zijn B.F.A. diploma alvorens naar de Verenigde Staten te verhuizen (1990). Eenmaal in de Verenigde Staten studeerde hij verder in het Rhode Island College.
Zhang werd beïnvloed door kunstenaars als Rembrandt, Velazquez, Monet, Renoir, Rubens en Delacroix. Zhang concentreerde zich op portretten en landschappen als hoofdonderwerpen en begon aan een succesvolle carrière waarin hij zijn veelzijdigheid in traditionele Chinese schilderkunst, stillevens en kalligrafie liet zien. Hij schildert meestal in olie, maar schakelt vaak over op acryl, gouache, waterverf en Chinese inkt.
Zoals bij vele kunstenaars duurde het erg lang alvorens hij zijn eigen stijl vond. Het werd tenslotte een stijl die zijn persoonlijkheid benadert, een boeiende mix tussen Oost en West.
Tegenwoordig maakt Zhang schilderijen met kleuren die doen denken aan de impressionistische periode en grote penseelstreken geïnspireerd op het Russisch realisme. In de loop der jaren heeft Christopher Zhang een uitgebreide kennis verworven van wat kunst succesvol maakt. “Ik heb steeds meer het gevoel dat kunst meer gaat over het niveau van intellectueel en cultureel begrip dan over het niveau van technische vaardigheden.” Christopher Zhang woont in New England, maar wordt over de hele wereld tentoongesteld in verschillende tentoonstellingen, musea, kunstverenigingen en galerijen. Als hij niet aan het schilderen is, geeft Zhang graag les en is hij gastprofessor geweest aan de University van Connecticut en de Harvard University.
In een interview dat ik vond op de website van de Dabbert Gallery zegt hij:
“Mijn schilderijen hebben voornamelijk betrekking op twee thema’s: (1) de Chinese minderheden en hun sociale gewoonten, (2) ballerina’s. Mijn stijl en technieken zijn het best geschikt voor deze twee onderwerpen. Het is mijn handelsmerk geworden en onderscheidt me van mijn collega’s. Daarbuiten schilder ik ook nog portretten en landschappen
Young-Deok Seo, geboren in 1983, groeide op in Seoul, Korea en droomde er al op jonge leeftijd van om kunstenaar te worden. Om zijn ambitie waar te maken, studeerde Young-Deok in 2011 af aan de afdeling beeldhouwkunst aan de Universiteit van Seoul en begon daarna een eigen atelier.
En in deze werkplaats is het allemaal begonnen. Zijn artistieke carrière ging als een komeet. Hij presenteerde zijn creaties in negen solo- en talloze groepstentoonstellingen. Zijn realistische menselijke sculpturen werden over de hele wereld van Milaan en Parijs tot Istanbul en New York een begrip.
Het menselijk lichaam is altijd de kern van zijn portfolio gebleven en wie weet is dit te wijten aan de impact die het beroep van zijn vader op hem had. Die was namelijk kleermaker. Een vak van passen en meten want de kleding moest als gegoten zitten.
het leven is een “aaneenschakeling” van gebeurtenissen
Zijn afbeeldingen van lichamen die schijnbaar “in constructie” zijn, worden gemaakt van duizenden fietskettingschakels die de kunstenaar nauwgezet met elkaar verbindt in een schijnbaar eindeloos patroon. Het is een bewuste keuze van hem om materialen die “gebruikt” en daarna “afgewezen/weggeworpen” worden door de samenleving te herbruiken.
Ironisch genoeg zijn de natuurlijke vormen die door dit koude en donkere materiaal worden gecreëerd, of het nu een mensengezicht met gesloten ogen is of een lichaam dat opduikt vanaf de achtergrond, doordrenkt lijken met een emotie die zowel sterk als vredig is.
Het is altijd een beetje vreemd met kunst. Het raakt je of het doet je helemaal niets. En wanneer het jezelf diepvrieskoud laat brengt het anderen dan weer in vervoering. Mensen verschillen, meningen en smaken ook dat is geweten.
Mezelf observerend zag ik dat ik als bezeten een hele verzameling (afbeeldingen) ging aanleggen van Izumi toen ik haar ontdekte. Meer dan van anderen kunstenaars. Ik kon er niet genoeg van krijgen.
Bij mijn zoektocht naar schoonheid bleef ik abnormaal lang genieten van haar werk. Verfrissend en kleurvol, geniaal eenvoudig of eenvoudig geniaal zijn termen die ik met haar associeer. Ik nodig jullie uit om dit ook te doen. Schoonheid moeten we immers onzelfzuchtig delen met anderen.
Izumi Kogahara is een Japanse schilder en grafisch ontwerpster, geboren in Utsunomiya, Prefectuur Tochigi. In de schilderswereld is Izumi Kogahara wat je een geboren meester(es) in kleurgebruik zou kunnen noemen. Haar uniek gebruik van warme, koele en neutrale kleuren produceert een unieke schittering en diepte van elke tint.
Om haar eigen werk te beschrijven zegt Kogahara dat ze geïnspireerd wordt door de oorspronkelijke en complexe innerlijke geest van de mens en die wil weergeven door er de energie van te voelen. Of dat nu op een realistische of op een abstracte manier is… wat dit ook moge betekenen (eigen toevoeging).
Er zijn artiesten die een voorkeur hebben voor regen, mist en de sfeer die al die nattigheid meebrengt. Neerdalend hemelwater heeft een welbepaald effect op onze waarneming. Het licht is anders, schaduwen worden vager en minder afgelijnd, kleur verschijnt in andere tinten en intensiteit. Wanneer u “Winter Rain in Venice” van Tae Park bekijkt dan begrijpt u het wel.
Haar repertoire is echter veel uitgebreider dan beregende stadsgezichten. Zo is ze sinds haar kindertijd gefascineerd door Griekse en Romeinse mythologie en in het bijzonder door de fantasiewezens die bekend staan als nimfen.
Een dromerige mystieke sfeer creëren die bij haar fantasiewereld past pakt ze als volgt aan: Ze gaat tijdens de winter vaak rond 5 uur ’s morgens met haar model naar het bos en maakt referentiefoto’s… of ze begeeft zich tijdens zware regenval of ochtenden met veel bewolking en nevel naar de gekozen plek.
“Door het observeren van mijn eigen emotionele reactie en het verhaal dat ik wil vertellen beperkt mijn werk zich nooit tot enkel een oppervlakkige representatie”, beweert ze. En ook nog: “Schilderen is niet alleen het creëren van een illusie van driedimensionale ruimte, maar ook een weerspiegeling van de wereld die in mij bestaat”.
Tae Park werd geboren in Zuid-Korea en groeide op in Kyoung Ju City. Park heeft een MFA in schilderen van de Sungshin Woman’s University in Seoul, Korea en een MFA in Fine Art van de Academy of Art University. Tae Park is een bekroonde beeldend kunstenaar met een rijke tentoonstellingservaring. Park was de eerste winnaar van de Portrait Society of America’s International Competition.
Rimpels moet je niet maskeren of de strijd aangaan met hun vermenigvuldiging en verdieping. Het is quasi zinloos en brengt alleen maar geld in het laatje van de cosmetische industrie. Rimpels zijn de eretekens van het leven, draag ze met fierheid, onbeschaamd en zelfbewust. Dit lijkt Uday Bhan ons te tonen in zijn portretten. In een tropisch land als India, met een ongenadige en alomtegewoordige zon, is een doorgroefd gelaat als oudere een vanzelfsprekendheid. Bij de jeugd is het lichaam per defenitie mooi, bij de oudere is er dat prachtige doorleefde hoofd.
Uday Bhan is een Indische kunstenaar wiens portretten en figuratieve aquarelschilderijen internationale erkenning hebben gekregen. Zijn werk is op tal van plaatsen in de wereld tentoongesteld en hij verzamelde heel wat prijzen tijdens internationale shows.
Uday, een inwoner van Kanpur (UP), India, vindt zijn inspiratie in mensen, van stokoud tot piepjong en de natuur. Hoewel Uday een ongeëvenaarde passie voor aquarel heeft, bleef zijn creatieve energie niet beperkt tot papier.
Hij is zeer productief en ambitieus. Uday Bhan is een van de meest veelzijdige en zichtbare aquarellisten van dit moment. Of het nu een landschap, stadsgezicht, portret of stilleven betreft. Uday boeit zijn publiek met oprechte emotie, intensiteit en finesse van uitvoering.
Uday Bhan Singh ( उदयभान सिंह ) werd in 1984 in Uttar Pradesh geboren. Hij is autodidact als kunstenaar maar met een bachelor in fysiotherapie en werkt momenteel in een ziekenhuis te New Dehli.
Ze zit reeds lang in mijn bovenste lade of in mijn …. schuifje. is een prachtige Vlaamse uitdrukking. Wil zeggen dat ik haar als een favoriet ging beschouwen. Inderdaad, Miho Hirano’s werk viel me al in het begin van deze zoektocht op. Het waarom is dikwijls onverklaarbaar, gewoon omdat. Apropos, mijn bovenste lade zit inmiddels propvol en iedere week neem ik er eentje uit. Ontdek vandaag de frele schoonheden (of zijn het feeën?) van deze Japanse kunstenares.
Hirano haalt elementen uit de natuur omdat ze de immanente schoonheid van vegetatie en levende wezens wil benadrukken. Als kind al voelde de kunstenaar een zekere verbondenheid met dieren en planten. Grote fan van manga en strips brengt Hirano een zekere kinderlijke onbezorgdheid in haar artistieke werk.
Met haar doeken onderzoekt ze de vergankelijkheid van het leven en het eeuwigdurende proces van groeien en rijpen, dat ook op de mens kan worden overgedragen.
Miho Hirano /平野実穂 is een Japanse kunstenaar die in Abiko, Chiba woont. Ze studeerde af aan de Musashino Art University. De fantasiewereld die zij creëert wordt bevolkt door betoverend mooie vrouwen die lijken te versmelten met hun omgeving, het haar hangt in bloeiende boomtakken, met vogels gevulde struiken, visjes of vlinders en drijvend zeewier. Kortom “buiten”gewoon want gewoon bestaat niet in haar wereld.
Ik vond jammer genoeg amper gegevens over deze Indiase kunstenaar maar ach het is zijn werk dat ons interesseert (troost ik mezelf dan). Je kan zijn stijl als abstract en figuratief omschrijven of simpelweg levendig en kleurrijk. Het geeft aangename vibes, ikzelf wordt er vrolijk van, misschien is dit bij u ook het geval? Kunst kan je humeur beïnvloedden. Denk maar aan muziek of aan die favoriete schrijver waarvan je zijn/haar boeken verslindt. Come on Girish, bring us in a good mood!
Hij werd geboren in Nipani, Maharashtra (1974). Zijn levendige kunststijl wordt over de hele wereld geapprecieerd en bewonderd. Hij schildert met olieverf op canvas en heeft deelgenomen aan vele groepsshows, voornamelijk in de VS, Canada, Bangalore, New Girisy Delhi en Londen. Hij is ook bekroond met de staatsprijs Maharashtra, de Arihant Prashasti in Karnataka en talrijke staatsprijzen. Zijn werken zijn te zien in overheids- en particuliere kunstruimten in India en in het buitenland.
Ondanks het feit dat zijn werk dadelijk herkenbaar is als Indische kunst, zien we dat Girish Adannavar een eigen schilderstijl heeft. Hij verdient bijgevolg opgenomen te worden in deze reeks over Aziatische kunst. Als je het mij vraagt dan is het kijken naar zijn schilderijen het ideale tegengif tegen somberheid tijdens donkere dagen.
De in Peking wonende kunstenaar Liu Yaming werd geboren (1962) in Neijiang in de provincie Sichuan in China. Hij is vooral bekend om zijn sombere, suggestieve olieverfschilderijen van vrouwelijke figuren.
Veel van Liu’s schilderijen richten zich op een enkele vrouwelijke figuur, die de toeschouwer meestal zonder glimlach aankijkt. De wazige achtergronden waarin hij ze plaatst creëeren een mysterieuze sfeer. Als toeschouwer begin je je vragen te stellen. Wie zijn ze? Waar bevinden ze zich? Waarom kijken ze ons in sommige werken zo intens aan? Wat proberen ze ons te vertellen?
Kleine details beginnen je op te vallen: een nauwelijks merkbare lichte grijns, een opgetrokken wenkbrauw, subtiele plaatsing van de handen.
Liu heeft een opmerkelijke gave voor het observeren en dedecteren van het emotionele en de lichaamstaal hieraan verbonden. Hij is een meester in gelaatsuitdrukkingen die het gevoelsleven van iemand (in zijn werk vooral vrouwen) blootleggen. Gaande van schijnbaar emotieloos of bloedserieus tot assertief en sensueel waardoor hij afwijkt van de normen die het conservatieve China reserveert voor de vrouw. Van hen wordt verwacht dat ze volgzaam zijn, beleefd en zacht.
Je mag dus stellen dat Liu Yaming het met zijn schilderijen heel erg opneemt voor de vrouw. Ze zijn zichzelf, vol vertrouwen, onbevreesd en ongegeneerd. Sterke directe blikken die waardigheid en evenwicht uitstralen onderstrepen dit. In dit opzicht wijkt hij duidelijk af van de traditionele Chinese portretten. Het zijn nog steeds prachtige, mooie vrouwen maar allerminst geneigd tot slaafsheid of onderwerping… en zo hebben we het graag, ja toch?
verhalen van een Aziëfanaat 