Direk Kingnok

op zoek naar schoonheid

AZIATISCHE KUNST deel 84

“Ik wil dat mijn kunst de vertrouwde verhalen van gewone mensen op gewone plaatsen weerspiegelt”. Alzo sprak Direk Kingnok.

Eenvoud siert dat weten we maar al te goed. Het dagelijkse leven zonder glitter, pracht en praal zit vol schoonheid mits we het willen zien. Het snelle medium aquarel leent zich uitstekend voor de weergave van scenes en het schetsen (letterlijk) van sfeer. Hij, Direk Kingnok, is er bijzonder bedreven in.

Direk werd geboren in een klein stadje in Nakhon Ratchasima, Thailand. Hij groeide op in een landelijke omgeving en was van kindsbeen af geïnteresseerd in kunst. Op 9-jarige leeftijd won hij een gouden medaille van de International Children’s Art Competition Japan. Die prijs had een grote impact op hemzelf en zijn directe omgeving. Het besef dat kunst zijn verdere leven zou gaan bepalen groeide.

Nadat hij zijn middelbare school had beeindigd ging hij naar het Art Institute in Nakhon Ratchasima. In 1999 verhuisde hij naar Khon Kaen en zette zijn studies verder aan het Institute of Arts en nog later aan de universiteit waar hij schilderkunst studeerde. Vanaf 2003 kreeg hij interesse voor aquarel en dat zou hem nooit meer loslaten.

Nu woont hij in Khon Kaen en is fulltime kunstenaar.

https://www.tuttartpitturasculturapoesiamusica.com/2017/11/Direk-Kingnok-painter.html

https://instagram.com/direkkingnok?utm_medium=copy_link

Chakrabhand Posayakrit

een zoektocht naar schoonheid

AZIATISCHE KUNST deel 37

Laten we het nu dan even hebben over Chakrabhand Posayakrit (Bangkok 1943) de nationale trots van Thailand. De man die er door zowat iedereen op handen gedragen wordt. Ondanks dat blijft hij de bescheidenheid zelve, noemt zich nooit “een kunstenaar” wegens te zelfverheerlijkend maar gewoon “een schilder”.

“Ik luister graag naar Thaise muziek en houd erg van Khon (traditionele Thaise gemaskerde dans), Lakorn (Thais danstheater) en lees vooral onze eigen oude literatuur”. In een interview geeft hij zo perfect weer welke thema’s hem blijvend boeien en bijgevolg onderwerp werden van zijn werk. De Thaise cultuur staat zondermeer centraal gul overgoten met een nostalgisch sausje.

Naast schilderen creëert deze artistieke duizendpoot ook de poppen die hij eigenhandig hanteert in zijn poppentheater, ja ook hun kostuums, hoofdtooien en complete decors met bijzonder veel aandacht voor elk detail. De verhalen die er worden gespeeld zijn uiteraard scénes uit de traditionele mythologische literatuur (Ramakien). Het is ondermeer daarom dat Chakrabhand Posayakrit tot beschermer van het Thaise culturele erfgoed uitgroeide.

Chakrabhand Posayakrit laat de poppetjes dansen

Vertederend mooi, sierlijk, zacht en als je er lang naar kijkt is het alsof schilderijen en poppen een therapeutisch/kalmerende en hypnotiserende kracht hebben.
Ik ben er alleszins helemaal zen van geworden.

Lampu Kasanoh

op zoek naar schoonheid

AZIATISCHE KUNST deel 25

Ik zou me moeten schamen omdat er in deze reeks nog steeds geen Thaise kunstenaar werd voorgesteld. Een schande is het! In mijn verbeelding hoor ik mensen fluisteren. “Hij is al meer dan 27 jaar met een Thaise gehuwd – verblijft er jaarlijks lange periodes (pre-coronatijd) – is door sluipende osmose eigenlijk ook een beetje Thai geworden… en negeert het aanwezige talent, foei!”. Maar ik ga dit rechtzetten, goedmaken.

Vandaag wil ik dus, onder druk van deze ingebeelde fluisteraars, jullie een jonge Thaise kunstenares voorstellen. Ze is een begrip geworden in Thailand. De reden is eenvoudig. Lampu Kansanoh houdt mensen een spiegel voor. Haar karikaturen lezen als volzinnen vol zelfkritiek en zelfspot. Diegenen die haar werk zien geven onomwonden toe dat ze het herkennen… bij de anderen. Jaja onze samenleving is een smartphonecircus geworden met clowns die om de haverklap selfies maken, hardwerkende (?) soms ijdele politici en… ontdekt u het zelf maar.

als vrouwenarts heb je natuurlijk ook een FB-account

met karikaturen kan je zelfs het regime een beetje jennen

De karikaturale figuren hebben in vergelijking met de rest van hun lichaam steeds enorme hoofden. Dit laat haar toe ze zeer expressieve gelaatsuitdrukkingen te geven. De emoties en het speeksel spatten er vanaf. Ze maakt tevens sculpturen met diezelfde giga-hoofden. Het resultaat is grappig maar, zoals u weet maakt humor de grootste ellende, dwaasheid en menselijke zwakheid verteerbaar.

de chauffeur geniet van de busrit, de passagiers iets minder

een “ongelukje” met een vallende kokosnoot?

Lampu Kansanoh, geboren (1983) in Samutsongkhram studeerde aan de Silpankorn University en behaalde er een Bachelor en Master of Fine Arts.

Tenslotte lieve zielsverwante Lampu Kansanoh. Mocht je in het Nederlands kunnen lezen (zal vast wel)… vindt dan mijn geschreven karikatuur van de fotogeile Aziatische medemens via de link hieronder.

https://mijnazieblog.wordpress.com/2019/12/26/de-verdwazing-van-de-wereld/